Día tolo

Dende que vivo no cuarto propio, na terra dos guiris, dos nenos con gaitiña estridente, de mozas que nuncanuncanuncajamasdelosjamases te ofrecen torta de santiago porque xa levas gravado na fronte que es de aquí, do guitarrista de nove a once que só se sabe dúas de sabina, "wish you were here" e media de kiko veneno, do cheiro a embutidos, mariscos e cocido que sae do "orella", e aghabea polas paredes até entrar polas fiestras da miña cociña, da mocidade festiva e etílica os xoves pola noite (panic!!! o outro día, tres deles afincados na praza do ourense miraron para min e unha moza díxolles: no armar escándalo, hombre, que la señora nos está mirando mal. AAAArrrGGG!!!), das tendas de souvenirs chorras... dende que vivo no corazón da cidade xa non blogheo.
Entre a mudanza, o Gran Día e a falta de ordenallo propio (que xa é o seguinte estadio, co cal Virginia Woolf non se tivo que enfrontar), a verdade é que non parei. E houbo tantos cambios... uns marchan, outras veñen, cambiamos de casa, cambiamos de pel (como ao principio deste blog, que bunito), cambiamos de máquina... Onte morreu nas miñas mans o que fora o meu compañeiro de traballo durante tres meses. Fielmente, axudoume nos peores momentos e soportou con paciencia a miña torpeza. pero non puido aturar máis, e onte vin como falecía. As súas últimas palabras: panic: we're hanging on. E nunca saberei que quixo dicir con iso... Agora traballo cunha tartaruga xigante. Lévalle o seu tempo responder ( xa cheguei ao punto no que vou a un ritmo máis rápido có da máquina, e todo), pero seguro que co tempo facémonos bos amigos, aínda que xa me deu algún susto.
Pois iso. A vida sigue. As noites de lúa neghra, tamén, pero xa son menos, dende que son unha SEÑORA que mira mal aos mozos que montan barullo (só me falta saír en bata e con rulos, que non uso, ao balcón a berrarlles que mañá traballo, ou a tirarlles caldeiros de auga, pero por coherencia comigo mesma non o fago. O que é a vida: non hai nin un ano era eu a que incordiaba aos veciños). Con todo, o venres pasado tiven unha reparadora sesión de autodestrución no maycar cos dous homes da miña vida, logo dun día marcado por estrañas sorpresas, das poucas noites de farra que lembro logo dunha estrea teatral en que empezas inocentemente cos pinchos e os viños, tes conversas interesantes, e cando te queres decatar estás... no maycar.
En fin: noites de lúa neghra, días de cambio. Cando escribo isto xa vén de estar chea, agora a lúa volve ir para abaixo. Vou agardar outro ciclo até volver escribir... A ver se teño ordenallo propio daquela!

Día para sentirse Virginia Woolf

Xa tiña non 500 libras, pero si 736 euros ao mes
(o que pasa é que ela sacounas dunha herdanza dunha súa tía e eu teño que encher buratiños con letras durante oito horas cada día). E sobre todo: xa teño UN CUARTO PROPIO.
A búsqueda foi dura: volvín por preto da Casa Máxica que derrubou a Cobiza (coma nun intento inconsciente de seguir a facer dela a miña veciña, ou polo menos a súa esencia, xa que deixo de tela en fronte), e mesmo fun vítima da morriña, do cordón umbilical tan fino que é case transparente, que tira por min dende a Aldea, un cordón invisíbel que integran a música dos Estalotes, Julia do Mosquito, Angelillo, quedar no Cruceiro, a Churrería, as festas xusto despois do San Xoán, a boa xente da Xuntanza, as camisetas retranqueiras, a tenda de Ulises, cada fiestra, cada porta, cada pedra, cada vez que se tivo que arreglar cada lastro da estrada, cada maceta con cadanseu xeranio, da miña casa. O meu auténtico lar, que me acolleu no seu útero de pan e coiro, entre pegadas dos peregrinos do camiño francés, lendas de aforcados e fontes máxicas, durante máis da metade da miña vida. Que comparto co Alfonso, a señora Sofía, que adoptou parte da prole dos meus ghatos, coa mesma María Liñeira que me dicía as verbas de Cunqueiro: "ti chegaches a Compostela coma quen chega a unha miragre." E así foi: o barrio de San Pedro apertoume nos seus brazos de pedra e señoras en bata cando aínda non levantaba un metro do chan, e alí seguín até hoxe.
Este post está virando melancólico... Pero a tod@s nos custa deixar o niño. Hale, a voar...

Día morto

Hoxe non hai ganas de nada. Nin de loitar cos pícar@s, nin de ir cear do grupo de teatro e despois atopar a Ø, que ha estar vingándose a gusto nestes momentos, e nadar ao somorgullo... Vale, disto último si, o que non hai son folgos.
Levo todo o día co corpo adurmiñado pola dor e o cansazo. A primeira decepción do día veu da man do Patum de Berga (xa dicía Ø pola mañá, "van comparar unha festa cunha cultura?" E horas despois escoitei: "os cataláns conségueno absolutamente TODO!"
E tamén tiven tempo de cabrearme coa "domesticación" da violencia de xénero por parte dos medios, no Día en que lembramos Ciudad Juárez, Afganistán e Cacheiras. Deixei un comentario no Libro de Estilo virtual.
E agora penso quedar na casa a escribir, mentres escoito o "meu" Tema, composto por Maurice Jarre (hoxe, o filme que me deu o nome hai corenta anos).

Días corsarios...

Onte quería ver que saiu do inquérito que fixo o meu idolatrado Pier Paolo pola Italia que lle tocou vivir alá polos 60, pero Ø tiña ganas de falar e de que lle / nos fluísen os post na cabeza segundo baixa o licor café. De camiño á caverna tiramos fotos da lúa.
Pero ao día seguinte hai que traballar. Invisto media mañá en repasar, filme por filme (ou metraxe por metraxe, fita por fita, película por película... Cesare ofréceme un mundo enteiro de posibilidades )que en todas as liñas de toda as fichas haxa un ([li]) e un ([/li]) para que as letras queden bonitas na pantalla, sen se amorear coma antes.
Contra a unha escapo para ir buscar unhas chaves, e polo camiño atopo á miña grávida e pletórica amiga Raquel (vaia, e a Paula, ou Ainhoa, aínda non se sabe, que estará flotando feliz no líquido amniótico). Despídome das dúas e volvo sachar letras no teclado outro cacho. Á hora do xantar vou mirar a miña primeira posibilidade de proxecto de fogar (a outra terá que agardar até mañá), e xa lle collo certo cariño, aínda que non me faga ilusión ter o Convento de Belvís en fronte cos seus pertinentes curas...
Volvo, bocata en man. A tarde pasa entre tecleos e ensaio frustrado, e a noite entre máis tecleos e Otis Redding (a ver cando dou asubiado coma no final de Sittin' on the dock of the bay). Como empecei este post, quedoume pena de non ver a Pasolini...

Días sen casa

O xoves á noite tecleaba compulsivamente (cousa rara, diredes) mentres devecía por durmir. Ao meu carón soaba unha guitarra. O venres saín da casa cedo, para ir berreghar coa actualidade cultural coma todos os días. Ao saír fun comer co Gato Negro, e espremer os miolos pensando como se pode distrer a atención dunha ducia de pícar@s durante hora e media de xeito educativo a la par que lúdico e sen que te chamen pederasta. Dura vida a d@ monitor/a de tempo libre. Finalmente conseguimos que @s cativ@s flipen durante cinco minutos coas luces apagadas, tres cirios acesos e unha historia de defuntos e samaíns... E que se disfracen para esconxurar os meigallos, e que se convirtan en sapos, curuxas, mouchos e bruxas... E algún vampiro, que mesmo me deixa unha trabada no brazo. Os nenos sonche así: cando levan unha capa poden voar, e non tardan en querer comprobalo tirándose dende as mesas, e se a capa é neghra como mis pecados, poden ser vampiros. Quero ser unha nena para podelo todo.
Saímos e vamos para outro magosto, outra festa ben distinta. Esgótanse cervexa e licor café, a música enméiganos a todos, veña da pandeireta de Camila, do bongó de Flavio, dos movementos capoeiros de Faísca ou do punk sen límites do Leo. Regalamos empanada, gozamos, desesperámonos co cambio dos billetes de 50 (estes jipis xa non son o que eran, van pola vida paghando licores cafeses con sabas de 50 eurasos), a vida é unha festa diante e detrás da barra.
Recollemos, a festa segue polo Insomnia, que se portaron guai deixándonos xeo, polo Tarasca, polo Maycar... E todos eses sitios que Ø non lembra.
Sábado de relax, erguéndonos case coa nova noite, despois de deitarnos co mencer ameazando polo patio de luces. Scorsese e arroz á cubana contra a resaca.
O domingo non é posíbel o relax: a nosa gran maquinaria se pon en marcha para que o público se volva escarallar con asento do Barbansa. Tensión sobre o escenario, calquera de nós se pode converter en Brutus chantándolle o coitelo ao Xulio César de Shakespeare, pero sen deixarlle falar despois. As bágoas mestúranse cos dez quilos de sombra de ollos, rímel e lapis que aínda levo tatuados días despois por moito que refregue, e ao público lle resultan críbeis, porque non dá nin chío.
Luns: logo de tres días sen pasar pola casa que non é miña, regreso cal filla pródiga, volvo ao traballo, xornada completa... E novas posibilidades. Logo de tres días de vagabundaxe, hai que ir buscando fogar.

Día intermináaaaaaaaaabel

Hoxe empezou hai moito e non dá rematado. Vou postear, digho eu, a ver se o tempo pasa máis rápido. É un día dos que duran anos. Comezou coa mala hostia de todos os días cando soa o espertador, ou os espertadores, habería que dicir (o móbil dá os tres ou catro primeiros avisos, e, como último recurso, o clásico cacharro de todo a cen a pilas con pito estridente avisa de que son as 8:20, a miña última oportunidade). Ao meu carón, Ø segue perdido polas fonduras do sono. Despois do susto fílmico de onte no Teatro Principal non me estrañaría que acordase sobresaltado con medo a que o ataque.
Despois da ducha ás escuras (tres semanas sen cambiar un portabombillas é preguiza e o demais son coñas), da mandarina que devoro á vez que ato os amallós dos zapatos, me peiteo e organizo mentalmente o día e dos bicos de despedida, saio á rúa. Chego tarde, coma sempre, e polo camiño atopo a un aduaneiro que non tarda en amosarme un tesouro, unha fábrica de maxia que conseguiron entre el e outra virtuosa da virtualidade.
Entusiasmada co que pode ser o comezo dunha bonita amizade editorialiterariocibernética, póñome en contacto co Gato Negro, que se emociona tanto coma min e se pon a espallar o nome da factoría de letras polo mundo.
Oito horas de tecleo compulsivo, sen o descanso cafeinómano de todos os días. Chove a bataghóns, que dirían en Matamá, e ver ao pobre Cesare entrar enchoupado co café en vaso de plástico quita a gana de saír ao mundo exterior. Á tarde segue chovendo, a amadora de Vermeer e máis eu solucionamos cuestións de intendencia, e o tecleo compulsivo continúa.
Saio, baixo 43-18... 25 números, e dentro da miña outra caverna sigo a teclear. E despois dunha xuntanza frustrada, desas das que todo o mundo foi avisad@ de que se cambiaba a data agás eu mesma (polo menos falo co señor do bar durante dez minutos sobre a lei do tabaco), chego á caverna, onde aínda tecleo compulsivamente durante outra hora. Día intermináaaaabel... Levo doce horas parindo letras cos dedos. Mellor vou durmir...

Días macabros

Púxenme a escoitar o Concerto Grosso de Häendel que tiña meu avó pola casa de Sarandón. A escolla dese disco foi se cadra un sinal subliminal do subconsciente para lembrarme a data en que estamos. Púxenme a mirar pola fiestra, como reflicten as pingas de auga os edificios de enfronte, coma microespellos convexos.

Chove. Choro. Xa está ben de pingueiras... Vou facer unha necrolóxica. Mellor, vou recuperar notas do protobló, de cando todavía escribía en papel: este poema escribino na noite do 30 de agosto.

PLANS PARA O FUTURO
Cando xa non quede vida no meu corpo
non quero un cadaleito.
Non quero choros nin rezos,
non quero flores nin esquelas.
Que me abran e aproveiten o que poidan,
coma na mata do porco.
Se algho das miñas entrañas pode valer,
adiante, reciclémolo todo.
Iso si, ghardaime os ósos.
Soterrádeos ben fondo, mirando pró mar,
e metede con eles un caderno,
un bolíghrafo,
e un ollo de vidro.

Día de Santas Compañas

Hoxe están abertas as portas do alén. O Samaín dá comezo.
Tamén abrín as portas de outro Mundo soterrado: o da sociolingüística. Matriculeime no TIT despois dunha mañá empregada en vagabundar por Filoloxía, percorrendo todas as secretarías de todos os departamentos (que facían ponte), e esquivando ás vendedoras de "Autogestión" que me tentan enguedellar nas redes da pseudosolidariedade cristiá.

Pero aparece el no momento preciso para me rescatar das gadoupas dun voitre con lentes que insiste en que merque a revista. Atravesamos a cidade mentres sae o sol, que sempre agarda aos momentos en que tes paraugas ou alguén te leva no coche para saír, triunfante, despois de te mollares coma un pito. É a lei de Murphy.

Chegamos ao COIE, facemos cola durante media hora para conseguir unha carpeta e máis unha axenda de mala calidade e quedar oficialmente rexistrad@s coma presunt@s investigadores. Lembrámonos case ao unísono dun verso dunha pretendida poeta que sempre nos ha de acordar cando temos que aparentar formalidade: "as cousas que fixemos onte á noite", despois dos licores cafés do Atlántico e de cantar pola Rúa do Medio. A obriga de agardar na cola faise máis lixeira entre miradas de complicidade.

Cadaquén volve ao seu. Xantar cos meus. Tarde tranquila. Contra a noite comezan a chamarme as meigas da música e da noite. Presinto un aquelarre, unha noite de lúa neghra, as portas do Alén abertas para nos acoller.

Días do Yin e o Yang

Onte: ADRENALINA, Cineuropa, carteleira, II Simposio do libro e a lectura, tecletecleateclea...
Bocata de tortilla comido en cinco minutos in the rain, marchamos a Ribeira, escenografía, atrezzo, son, luces, vestirse, calzarse, peitearse, maquearse, bolboretas na boca do estómago... A escena. Moita merda!!!

O público escarállase con asento do Barbansa, aplaude, e a aleghría non me colle no peito. Paralelamente, en Tomiño, outro animal escénico tamén metido nun traxe de lunares andará a sentir o mesmo. O meu conxunto vacío, o infindo a reencarnarse nel. Deséxolle moita merda á miña folclórica preferida.

Desmaquearse, desvertirse, descalzarse, desmontar luz, desmontar son, desmontar atrezzo, desmontar escenografía, cargar furgalla, perderse polo porto de Ribeira, chegar a Compostela, descargar furgalla, birra, empanada e prá cama.

Hoxe: SEROTONINA, erguerse, almorzar, Mamá chama para solucionar dúbidas léxicas, comida familiar, Margarita Ledo cóntame as aventuras de Pepe Velo e compaña a bordo do Santa María (carallo, como cambiou a teuvegá), Papá cóntame que de pequeno viaxou a Venezuela nese mesmo barco, os ghatiños veñen ao sofá darlle calor ao meu ventre dorido polo estrago mensual de futur@s fill@s. Fóra da casa, no mundo, chove. Dentro, Lou canta por boca de Jim o que pasaba en Berlín. "It was very nice, oh, honey it was paradise."

Chama. Está na estación de tren de Vigo. Plans: Casa Encantada, ensaio, noite de lúa neghra...

Días para durmir

ERGO (sum) na cidade do aire violado. Viaxo a través da noite (07:33 - 09:05).

SENTO (mais non sinto): bicho mecánico que teclea sen pensar.

CHEGO á caverna. Como sobras, coma os cans. Loito contra os canos rotos e as bombillas fundidas.
Miña caverna, meu lar.

AFOGO para chegar a tempo a volver ser bicho mecánico (teclista de fotocomposición).

ACORDO. DUBIDO. RESPIRO.

El limpa o meu día neghro cos seus espellos de herba e de ámbar.

ACTÚO. Declamo, móvome, choro, berro, río, vístome, íspome. O escenario convértese en útero, e agóchome nel.

E remata o día: volvo á caverna. Dou bicos. Paro a pensar. Escribo. E durmo...

Días para mudar de pel

Comeza o outono:

O 15 de setembro remataron as miñas vacacións e tamén rematou a miña esperanza.

Antonte merquei o primeiro cartucho de castañas cando ía ao seu encontro.

Onte arroiaba coma n'A Esmorga: a choiva peta na pedra e o licor café nos ánimos.

Hoxe chove e sae o sol, "anda o demo por Ferrol", e o cordón umbilical turrou por min moi forte
ás seis da mañá, para lembrarme que foi cortado hai vinte e tres anos, pero que queda un fiíño transparente, coma de arañeira.