Dies Martis

Martes, día de Marte (Ares en Grecia, aí con Cupido / Eros), e aínda por riba San Valentín. Acordo entre dores (algúns me comparan cun pito que acaba de romper a casca do ovo e saír ao mundo). Algo semellante. Non son eu a que sae dun ovo, senón un ovo o que escacha no meu interior, e provoca tres días de contraccións, dores, mareos e febre todos os meses da miña vida fértil. Dubido durante interminábeis minutos se ir ao traballo ou quedar na cama e agardar a que pase un pouco. As dúbidas veñen de certo sedimento da educación que tod@s padecemos, polo cal non só tes que avergoñarte por menstruar, senón que amais tes que levalo con dignidade e enfrontarte ao mundo coma se nada pasase, nin sentises unhas poutas esgazando o útero. Como se fan esas cousas? Con que papo chamas ao traballo e dis que non vas ir até que te atopes mellor por algo que é connatural a ti e polo que se supón que tes que pasar? Finalmente fágoo, e por algunha estraña razón arrepíntome todo o día. Non polas horas na cama, a infusión e o ibuprofeno, que fixeron efecto, non polo tempo perdido de traballo, que farei por recuperar pola tarde e nos días vindeiros, senón por ser tan feble de admitir que a miña condición feminina me dá problemas, e non ter os "ovarios" de berregar co mundo pese a todo. Por que as mulleres sempre renegamos do dereito a que nos doa algo? Por que nos avergoñamos de deixar de cumprir coa nosa obriga porque algo que é tan "natural" pero que nos tortura e destroza o corpo non nos deixa nin pensar? Hoxe teño o día belicoso, como corresponde ao Dies Martis, pero conmigo mesma.
Tamén é un día que dedican ao amor, e mesmo quedo de pedra cando descubro que Galiza nova e Andaina andan polos colexios cunha campaña para "explicar o amor." E iso como se explica? Á fin dou co folleto, e me relaxo perante unha campaña que o que quere é desmitificar esa idea que nos aparva e nos fai pensar en mercar chorradas e celebrar algo o 14 de febreiro. Así e todo, miña nai, a única persoa que me fai agasallos de San Valentín, manda unha mensaxe para dicir que teño o meu en Pontevedra. E non vexan a ilusión que me fai, por moito que odie estas datas e non sexa o convencional... Iso demostra que os mecanismos do amor son ben máis complexos do que pensamos.
Detesto estas conmemoracións estúpidas, esta manía do catolicismo de cristianizalo todo e do capitalismo de explotar as datas que a relixión converte en especiais. Bah, que parvada, capitalismo e cristianismo sempre foron da man. Pero non podo evitar que esta muller que AMO me encha de alegría este día en que quero asasinar a Isabel Coixet (autora, por moi en secreto que o teña, da maioría dos anuncios de compresas), co seu agasallo de San Valentín.
É un día belicoso, pero xa me vinguei a gusto mirando a catro monstros da escena que mo fixeron pasar como nunca este venres en Porriño.
Última hora: mensaxe da miña amiga Iolanda (" No día en que almacéns venden amor monógamo heterosexual, eu reivindico outros amores, libres e eternos. Aí vai unha cestiña de apertas con cheiro a romeiro debuxado no aire. Quérote!") Non se pode ser máis acertada. Este post de dies martis no que non quero ser belicosa e me rebelo contra as miñas hormonas vai dedicado a ela, polos amores libres.