22.12.08

Días da fin do imperio

Decidín negarme a entrar na espiral de submisión ao consumo este nadal. Non sei de onde vou tirar o tempo (tempo, que cousa), pero ando a argallar regalos inmateriais, virtuais, artesanais, pobres ou piratas :D



Canto máis lles compramos,
máis nos vendemos.

PD. A imaxe é de Consume Hasta Morir.

18.12.08

Días caseiros...

Coas frieiras, as temperaturas e o moito chollo acumulado, non dá gana ningunha de saír da casa. Xa onte perdín a Festaleiro, pero hoxe vou ver os meus nenos, vivedios! Sorte que para a semana conseguín un día libre, e así podo enganchar catro días na casiña materna, que é onde mellor se está (son unha moñas, sei, pero é así). Así que o día 24 fago a mochila (o que inclúe a Ghandoi e a Catuxa en cadansúa caixa) e marcho para aquí:




Domondó (parroquia de Pantín, Valdoviño) fotografado por Fermín Goiriz Díaz o 1 de decembro. Non sei se alá haberá cobertura 3G (dubídoo moito!), pero se consigo unha miga dela, xa vos conto.

16.12.08

Queridos Reis Magos...

... quero carbón.

Andei estes días detrás da pista do Apalpador, ese ser mitolóxico da montaña luguesa que, polo solsticio, lles apalpa a barriga aos cativos para ver se están ben mantidos e lles deixa castañas. É carboeiro, coma o Olentzero vasco. En Cataluña teñen o Tió, un toriño de madeira que "caga" os agasallos, e pola costa cantábrica tamén existe o costume do Esteru, que é leñador. Faime graza que os Reis Magos, esa figura creada polo cristianismo para cargarse este tipo de tradicións pagás, traen carbón se nos portamos mal. Un xeito nada sutil de dicirnos que, de non comportármonos como se agarda de nós, merecemos un castigo: unha icona da tradición popular, rural, connotada positivamente para os cativos que pasan frío e fame. Que se nos portamos ben, agasallos caros e que saen pola tele, e se nos portamos mal, o agasallo dos pobriños pailáns.

Quero carbón este ano. Porteime fatal.

Carbón para Mike

Contáronme que en Ohio,
a comezos do século,
vivía en Bidwell unha muller,
Mary McCoy, viúva dun gardavía
chamado Mike McCoy, en plena miseria.

Pero cada noite, dende os trens enxordecedores da Wheeling Railroad,
os gardafreos guindaban un anaco de carbón
por riba do valo da leira das patacas
berrando ao pasaren coa voz rouca:
"Para Mike!"

E cada noite, cando o anaco de carbón para Mike
petaba na parede posterior da chabola,
a vella erguíase, poñía,
adurmiñada, a saia, e gardaba o anaco de carbón,
agasallo dos gardafreos a Mike, morto
pero non esquecido.

Erguíase tan cedo, e agochaba
os seus agasallos aos ollos da xente,
para que os gardafreos non tivesen dificultades
coa Wheeling Railroad.

Este poema está dedicado aos compañerios do guardafreos McCoy
(morto por ter os pulmóns febles de máis
nos trens carboeiros de Ohio)
en sinal de solidariedade.

Bertolt Brecht

4.12.08

Días de frieiras

Non paro coa dor! O luns notei que os pés se me conxelaban aos poucos mentres estaba na oficina, e pensei "non, merda, xa están aquí". Tentei movelos e quentalos, pero non houbo xeito, a miña ración anual de necrose estaba servida. Frieiras, esa afección da pel que hoxe a todo o mundo lle soa a swahili, pero que os pais e avós que viviron a posguerra, ou os traballiños do rural ao frío, á choiva, lembran perfectamente, e que eu, na miña querenza polas antigüidades, padezo puntualmente cada inverno. Onte non podía parar quieta no asento do Cineclube, e hoxe propuxéronme ir a un serán (será por ganas!), pero paréceme a min que bailar muiñeiras e rumbas non lles vai sentar moi ben...

Unha cousa está clara: recorrer a internet nestes casos é perigosísimo: 1. porque se es un pouco hipocondríac@, tardas 0.5 segundos en asociar as frieiras con certas variantes de lupus, leucemia e síndrome de Raynaud; 2. porque pode ser peor o remedio que a enfermidade. Hai quen recomenda restregalas cun limón (non o quero nin pensar), ou abrir unha uva e levala apegada cunha tirita todo o día en cada frieira (ghasús, e que calzado poño?). Acórdame miña abuela, insistíndome en que fixese por, cando estivese na ducha ou así, mexar por riba delas, que é man de santo (como cando pican as medusas). E decidín que mellor vou á parafarmacia, que sempre me socorre nestes casos. A semana pasada xa descubrira que o xabrón Lagarto é o mellor cicatrizante do mundo. A ver que fago con isto... Se alguén coñece máis remedios caseiros (e menos escatolóxicos), ben vidos sexan...

3.12.08

Días nas barricadas

Sempre. Pero estes días máis ca nunca:

a. Unha banda de fascistas queren evitar o que eles chaman "unha homenaxe a dous terroristas". O peor é que dá igual a cor política, todos os grupos coinciden en chamalos terroristas (cando a condena dicía outra cousa) e en escandalizarse. Pero vai haber festa, e non vai ser máis ca iso: festa e reivindicación.

b. Hai cousa dun ano, escribín isto: outra banda de fascistas gozaba da súa liberdade de expresión lanzando consignas propias do franquismo na rúa. Cando a xente que non estaba de acordo se expresou libremente bailando e tocando a pandeireta, a policía cargou sobre eles. Os fascistas aplaudiron. Un ano despois, emprenden unha caza de bruxas, buscan nomes no Google, poñen denuncias, eles que teñen tempo e cartos para gastar nos xulgados, e catro apelidos para teren impunidade. Tentan espallar o medo, reprimir, silenciar, demostrar, por medio do poder, que eles poden e eu, ti, nós, non. O seu é liberdade de expresión, o outro é terrorismo.

Aquí, a definición que A.P. Schmidt fai do termo "terrorismo":

"O terrorismo é un método produtor de ansiedade baseado na acción violenta repetida por parte dun individuo ou grupo (semi) clandestino ou por axentes do estado, por motivos idiosincráticos, criminais ou políticos, nos que — a diferenza do asasinato — os brancos directos da violencia non son os brancos principais. As vítimas humanas inmediatas da violencia son xeralmente elixidas ao azar (brancos de oportunidade) dunha poboación branco, e son usadas como xeradoras dunha mensaxe. Os procesos de comunicación baseados na ameaza — e na violencia — entre o terrorista (a organización terrorista), as vítimas postas en perigo e os brancos principais son usados para manipular ás audiencias branco, converténdoas en branco de terror, branco de demandas ou branco de atención, segundo que se busque primariamente a súa intimidación, a súa coerción ou a propaganda".

Que cadaquén saque as súas conclusións. Eu xa estou nas barricadas.

13.11.08

Noite de lúa vella (e San Martiño, aínda por riba)

Chegou outro plenilunio, tolería para @s que andamos aluad@s e momento que aproveitei para pór moitas cousas en orde, lavar roupa (o vranciño de San Martiño deunos unha tregua neste mes de choivas para pór a roupa a secar) e iniciar (ou retomar, máis ben) vellos retos.

Neste día neghro, neghro na memoria colectiva dende hai seis anos, acórdame Pavese (ando aí ás voltas c'O oficio de vivir), cando di que a única alegría da vida é comezar. O outro (prisión, costume, enfermidade) é morte. Gana de comezar cousas, e gana de combater con outras... Cabreo.

8.11.08

Día morriñento... III, IV? Xa perdín a conta

Empecei a ter días destes hai moito tempo, e pensei que, co paso dos días, dos meses, dos anos, a morriña marcharía. Pero non.


28.10.08

Noite de lúa nova

Ou novilunio. Bo momento para podar árbores pequenas, emprender cousas dende cero, e non deixármonos levar pola tristura @s aluad@s do mundo. Cando xa case rematei a mudanza da casa, tamén teño que me mudar de oficina. Vou levar moi mal marchar deste paraíso onde podo ver case a Praza de Abastos por vinte minutos de camiñada para chegar a un baixo no Ensanche, pero doulle grazas á sorte de que non acabasemos no Polígono do Tambre ou cousa así.

Mentres, fago por afacerme (que cacofonía, non é?) á casa nova. Non custa traballo ningún, se non fose porque teño que ter un ollo cos meus túzaros... Onte decidiron marchar de expedición e tiven que rescatalos dende o patio da veciña de abaixo cunha esqueira que me emprestou (é unha riquiña) para subir ao tellado (a Ghandoi, vaia, que Catuxa ben que buscou a vida e baixou por si soa, nótase que a moza tivo que loitar na rúa). A ver como vai indo este ciclo lunar, logo, que despois de tanto cambio xa o corpo vai querendo unha miga de acougo...

22.10.08

Día feliz!

Os trasnos existen: son uns seres máxicos que andan por entre nós coma quen que son xente normal. Pero un trasno distínguese do resto da humanidade por varias cousas:

- Levan música e festa alá onde van.
- Adoitan levar puchos de cores vivas e con formas divertidas.
- Sempre locen un sorriso enoooorme. É máis: teñen o poder máxico de contaxiarlle o seu sorriso a todo o mundo.

Eu hoxe topei as sorpresas que me deixou un trasniño penduradas nunha árbore, na Porta do Camiño, e dende primeira hora da mañá teño un sorriso enoooorme e non o dou quitado. Nin quero :D

21.10.08

Última noite (no xardín do ben e do mal... perdón, na Poza de Bar)

Por fin, chegou o día! Mañá levo as últimas cousas (os seres vivos, vaia, Ghandoi, Catuxa e o xeranio, que aínda non ten nome), e acabouse. Hoxe limpei por derradeira vez este puto báter!

Xa sei que parece unha patochada, pero para min está cargado de simbolismo: non volver tocar un estropallo nesta casa faime inmensamente feliz. :D

15.10.08

Días de censura

Esklabu erremintaria
Sartaldeko oihanetan gatibaturik
erromara ekarri zinduten, esklabua,
erremintari ofizioa eman zizuten
eta kateak egiten dituzu.
Labetik ateratzen duzun burdin goria
nahieran molda zenezake,
ezpatak egin ditzakezu
zure herritarrek kateak hauts deitzaten,
baina zuk, esklabu horrek,
kateak egiten dituzu, kate gehiago.

O escravo ferreiro
Preso nas selvas de occidente
trouxéronte a Roma, escravo,
déronche o oficio de ferreiro
e fas cadeas.
O ferro vermello que sacas dos fornos
pódelo moldear como queiras,
podes facer espadas
para que os teus paisanos rachen as súas cadeas,
pero ti, ese escravo,
fas cadeas, máis cadeas.

Joseba Sarrionandia

Prohibir a poesía é puro fascismo. Prohibir un espectáculo de danza baseado en poesía, unha patochada coma un mundo, directamente.

12.10.08

Reflexións (en voz alta) de eue mentres dorme

(ou 'Os anacos da revolución son pequenos' II):

eue: Acabamos de inventar...
eu: O que?
eue: (rindo) ...o papel moeda estatal.
eu: O papel moeda estatal???
eue: Si... os tres, acabamos de inventalo.
eu: Quen, Catuxa, ti e máis eu? (os tres que estabamos na cama nese momento).
eue: (rindo) ...si, nós os tres.

25.9.08

Habemus...

Catuxa, Ghandoi e mais eu marchamos para aquí. Pequerrecho, pero ben apañado e moi curriño, e no mellor barrio do mundo. As próximas semanas van ser unha festa da caixa continua... En canto estea un algo decente, convido a merendas, ceas, cafés ou bebidas espiritosas.

23.9.08

Cabodano



La sombra que indagué ya no me pertenece.
Yo tengo la alegría duradera del mástil,
la herencia de los bosques, el viento del camino
y un día decidido bajo la luz terrestre.

No escribo para que otros libros me aprisionen
ni para encarnizados aprendices de lirio,
sino para sencillos habitantes que piden
agua y luna, elementos del orden inmutable,
escuelas, pan y vino, guitarras y herramientas.

Escribo para el pueblo, aunque no pueda
leer mi poesía con sus ojos rurales.
Vendrá el instante en que una línea, el aire
que removió mi vida, llegará a sus orejas,
y entonces el labriego levantará los ojos,
el minero sonreirá rompiendo piedras,
el palanquero se limpiará la frente,
el pescador verá mejor el brillo
de un pez que palpitando le quemará las manos,
el mecánico, limpio, recién lavado, lleno
de aroma de jabón mirará mis poemas,
y ellos dirán tal vez: "Fue un camarada".

Eso es bastante, ésa es la corona que quiero.

Quiero que a la salida de fábricas y minas
esté mi poesía adherida a la tierra,
al aire, a la victoria del hombre maltratado.
Quiero que un joven halle en la dureza
que construí, con lentitud y con metales,
como una caja, abriéndola, cara a cara, la vida,
y hundiendo el alma toque las ráfagas que hicieron
mi alegría, en la altura tempestuosa.

"La gran alegría", Canto general, 1950

12.9.08

Noite canfurneira (e parrocheira)



Canfurneiro/a: ferrolanismo probablemente derivado de "canfurna" (cavidade profunda producida pola erosión da auga do mar). Algunha relación habería entre estas covas e os antros de perdición para que canfurna sexa tamén sinónimo de barafunda, e se nos chame canfurneir@s a quen... o merecemos.

Foi a primeira palabra que escoitei neste día terrible, cando mo chamou eue ao chegar á casa (díxolle o pote á sartén, que el apareceu ás nove e eu levaba dende as seis da mañá na cama :D), e seguramente sexa a última: ao remate dunha xornada laboral que se anuncia dura, marcho con Zero e Mario á nosa terra nai, comer parrochas). E aínda non recuperei o corpo da festa de Salvaterra... Non teño gota de sentido, que diría miñabuela.

9.9.08

Días de busca...




Aquí botei 16 anos da vida (onde a bandeira de Nunca Máis e o micho).



Aquí durei cinco meses por culpa do ruído, pero coñecín a primeira sensación de autonomía.



Aquí fun enormemente feliz durante seis meses, e aprendín a convivir co Ghandoi (que non é doado).



Aquí vivo. Levo dous anos en que gocei arreo, sufrín abondo e sobre todo aprendín moito. Volvo atoparme nunha encrucillada, nunha sensación estraña de morriña mesturada con curiosidade. Agora, como hai tres anos, toca abandonar o niño.

5.9.08

Días de poesía...

Xa me tardaba chegar a esta cita anual coa festa, topar con xente que hai ben tempo que non miro e gozala moito durante dous días nas terras do Condado. Vai ser unha preciosa e necesaria paréntese entre días preguiceiros, co cerebro aínda bastante de vacacións e sen gana ningunha de traballar, nin de buscar piso, nin de estudar, nin de nada que non sexa prolongar artificialmente o verán nas barras dos bares. A ver se me serve para gastar a traca final da gana de xolda e á volta me centro unha miga...

PD Alguén sabe dun piso bo, bonito e barato por San Pedro? (volvo ao útero, e ao carallo). Nada moi grande, con collermos os michos e mais eu...

22.8.08

Día duro

De decisións duras. Pero sempre é así. Primeiro doe pero xa logo pasa...

4.8.08

Día de vagancia total e absoluta

Tento facer algo de xeito, pero o bo tempo e as moitas distraccións son inimigos declarados da investigación da construción de identidas lingüísticas mediante a análise crítica do discurso da prensa galega (xa buscarei un título máis curto).

Despois de berrarlles a estes abuelos en Paredes de Coura e descubrir que Johnny Rotten fixo un pacto co demo (ben, descubrir non, confirmar), volta á casiña, tardes de estomballe en Bonaval ou na praia máis próxima e, si, algunhas horas dedicadas ao TIT. Polo medio, fago cinema experimental con Catuxa (como Viktor Kosakovsky, pero a falta de Svyato...)

27.7.08

Manhã, tão bonita manhã...

Aínda que escribo pasadas as dez da noite. Hoxe foi un día - mañá, un día tranquilo, claro, en que as cousas volveron ao rego. Logo de comezar as vacacións de xeito máis ou menos accidentado, varios días na cidade, patrón na aldea e relax na casa materna, volvín a Compostela para gozar, na noite de onte, do espírito de Vinícius, resucitado por unha horiña e media na Quintana, da man de Toquinho e Maria Creuza.

E hoxe, como por arte de maxia, recuperei o bolso que pensaba roubado e que, non se sabe como, chegou (con todo o seu contido intacto) á Terra do Sol. Unha das preocupacións, fóra. A outra, tamén: logo dunha semana recibindo trabadas e rabuñadas dunha gata furibunda que non aturaba as sesións diarias de colirios, xaropes e antibióticos, xa pasou. Catuxa superou o herpes virus con éxito, come coma un pepe, vai soíña á area e cada vez é máis autónoma. Aquí, en brazos de Morfeo (ben, nos de eue, pero para o caso...)

18.7.08

Día para bailar...

Dende que mo descubriu eue, non podo deixar de mirar o ben que casan esta escena de Godard e esta canción de Nouvelle Vague:



Hoxe é un día especialmente feliz para querer bailar, amais... E botar carreiras, aínda que non sexa polo Louvre.

12.7.08

23 días

Por petición popular, sigo dando conta das evolucións da pequecha. Xa ten os ollos e as orellas totalmente abertos, miaña como é debido, e non como antes, que parecía un pitiño (eu diría que ten sete vogais e todo), e ten uns dentes que poñen medo (menos mal que o biberón non sofre nin padece, de ser o teto da nai moi mal o había pasar a pobre). Tamén é para sinalar que xa camiña, na vez de reptar, e a toda hostia, amais. Xa non a podo levar da excursión, porque a última vez que probei a metela no bolso non tardou nin medio minuto en chimpar fóra e aparecer na outra esquina da casa. Ten unha ganiña tola de explorar...

A socialización? Ela lévaa moi ben, Ghandoi, daquela maneira.

28.6.08

Xa ten 9 días!

Perdón polo monotemática que ando ultimamente. Xa parezo a clásica nai pesada que só fai falar da súa nena, pero é que medra tanto, come tan ben (esta frase quere un dativo de interese, cómeme tan ben), e é tan linda, que non o podo evitar. Temos cita coa veterinaria dentro dunha miga para quitar os parasitos todos, pero podo adiantar que Catuxa duplicou o seu peso (se non o triplicou, porque está repoluda que dá ghusto), é unha loitadora nata e está para abrir os ollos. Catuxa vai ser o nome oficial, no rexistro da clínica, para que me quiten ese horrísono e castelanófono "Gatita" que puxeron a semana pasada, pero logo cadaquén que a chame como queira. Total, aínda non oe nada... Que riquiño Zero, cando llo contei ("e nós, preocupándonos, o xoves pasado de falarlle en galego!") Aínda que ten ben razón, Ghandoi pasa olimpicamente das veterinarias, que lle falan o castelán (e chámano Gandoi, con g oclusivo velar sonoro :D).

A escolla? Pois non sei, supoño que os nomes coa orixe etimolóxica no grego katharós (pureza), tipo Catarina e os seus hipocorísticos, suxiren felinidade :D, pero tamén quería que tivese algunha marca que o situase no galego, e qué mellor que un x palatal, que, amais, é un son que aos michos lles encanta (veremos se as veterinarias non a chaman Catusa). E tamén é un nome moi xornalístico, pensando naquela publicación do XIX, A Tía Catuxa, "semanario galego de intereses e literatura rexionales". E a meniña xa pasou por dúas redaccións antes de ter unha semana de vida (como di m)alicia, vai saír "periodista incisiva"). Coa vidiña que teño, non me queda outra que levala ao chollo e chuzarlle o bibe entre noticia e noticia. Así andamos... Vai a ghata metida nun saco!

20.6.08

Cousa pequena...



Esta que atoparon onte @s ex compañeir@s soíña pola rúa. Aínda ten o cordón umbilical! Debeu nacer hai dous días como moitísimo. É femia, pesa 50 gramos e aínda non decidín que nome pórlle. Polo de agora, vou empezando a entender o cansazo das nais primeirizas, con isto de erguerme ás catro da mañá a facer biberóns... Aínda vou ter que pedir o permiso da hora de lactancia no chollo, para vir darlle o seu leitiño cada tres horas! Se alguén ten algunha suxestión onomástica... Eu pensei de todo, dende Ghumersinda ou Amparo ata Píxel, por chegar a min polos vieiros polos que chegou e porque é, de certo, unha unidade mínima.

6.6.08

Saíu o sol!

Orfeu negro (Marcel Camus, 1959)

3.6.08

Día roto

Industrial Symphony number 1. The dream of the brokenhearted.
David Lynch


27.5.08

Días grises

Chuviñentos, tristeiros, fríos... Non parece maio. Mellor, así concéntrome no que me teño que concentrar. Este blog vai quedar (máis aínda) inactivo até setembro ou así... Se non, vou conseguir o DEA para cando me xubile. Toca facer vida monacal...

2.5.08

Día do Corte Inglés

Unha estratexia comercial como outra calquera: mantendo o ritual católico, o 19 de marzo conságraselle a San Xosé, pai "exemplar", e o primeiro domingo do "virxinal" maio é para as nais. Como me cago bastante na familia nuclear, no catolicismo, no Corte Inglés e nos bos costumes, vou colgar aquí outra nai que seguramente non recibise agasallos nin neste día nin en día ningún, á que lle cantaba Víctor Jara, e que, á vez, a miña propia me cantaba a min para facerme adormecer de cativa (e que, ao tempo, a nai da miña nai poñía naquel radiocassette vello que aínda está en Pantín e cantaruxaba polo baixo mentres lavaba a louza, ou "fregaba de vertedero"). Seguramente eu siga a tradición familiar e a empregue un día como canción de berce.

21.4.08

Días de resaca

Pois si. As cousas como son. A martes, e aínda non me dei recuperado. Non hai Dios que dea feito logo dunha fin de semana de punk (parabéns pola entrevista, Zero) e poesía salvaxe. Pero son as dez da noite (van sendo horas de marchar da oficina), e aínda que non teña nada moi lúcido que dicir, aproveito un momento de empanada mental entre o traballo e o outro traballo (o de investigación titelado) que me agarda na casa para cambiar unha miga o blog, que xa abonda de loito. E, de paso, pór enteira esta entrevista con Carlo Frabetti. Saiu xa impresa, pero algo reducida (se alguén quere xogar a atoparlles as diferenzas...). Aquí vai en bruto (.pdf, 64 kB). Cando aprenda a colgar arquivos de son como é debido, xa irá un pouquiño máis lixeira a información. Abur!

20.3.08

Día de dor

Odio a Semana Santa dende pequena. A infancia en Ferrol cunha avoa devota significa tragar todas e cada unha das procesións da cidade e todas e cada unha das películas que boten na tele sobre a vida de Ghasús. A Semana Santa de adulta non é moito mellor, aínda que houbo bos momentos. Pero esta en concreto está a ser tortuosa de todo:
- O Venres de Dor propiamente, foi dolorosísimo topar con moi malas noticias no traballo. Pero ese día chegou un novo inquilino á casa, que lle regalaron os compañeiros e compañeiras de traballo a Eue. Vin moi moi difícil a convivencia do interfecto con Ghandoi, mais, finalmente non se levaron nada mal, como demostra este gráfico:



Pasamos cinco días convivindo moi pacificamente os tres na casa. Mentres Eue percorría os Alpes suízos cual Heidi eu tiña a miña versión doméstica de Alicia, perseguindo un coello que (polas présas coas que corría) parecía chegar tarde a algures.

- Xoves Santo: á mañá descubrín horrorizada que Ghusiluz (o nome púxollo Eue) non respiraba. Mentres compaxino o traballo nesta redacción inhóspita e solitaria coas bágoas, penso na mellor forma de darlle sepultura. Ironías da vida, onte escribía sobre unha exhumación e hoxe teño que encargarme dun enterramento. Agora, o noso amigo descansa no camiño ao Pedroso, non lonxe daquela gavotiña acabada de nacer que tampouco sobreviviu ao dura que é a vida cando se é unha cría. Mario xa me enviou o seu pésame e xa me vou sentindo mellor...

4.3.08

Días de mel...

Levo tempo descolgada da rede, pero é que só fago andar a mil historias... Entre o traballo remunerado, o traballo voluntario e os preparativos para o Gran Día, case non toquei esta bitácora. Ando sachando noutra leira, que me ten máis ocupada. Pero agora que xa relaxamos un pouco a máquina, e que os felices marido e muller xa están de lúa de mel polos cantís máis altos de Europa, volvo ao rego. E volvo case para despedirme e anunciar que si, que por fin, que non era sen tempo... Voume centrar no doutoramento. Até xuño, ou mesmo setembro!

P.D. Ah, os da foto son a miña torpe versión escultórica de Mamá e Vali, que (coloreados e algo máis xeitosiños) presidiron o queixo de Arzúa que fixo de torta nupcial este venres no Castro, en Pantín. Foron un dos nosos agasallos, xunto co mercado, que é o máis soso, e unha interpretación da Aquarela de Toquinho no medio dos cafés, a cargo de Eue e a súa guitarra.

9.2.08

Días "como guitarra...

... en tensión" Dende que dei con que esta marabilla se podía escoitar na rede (cousa que me descubriu Ciclópea hai tempo, cando aínda escribiamos unha fronte á outra), teño o vicio de escoitar a esta muller a todas horas. Non hai outra voz tan capaz de expresalo todo. Todo... todo.

P.D. Pindruxeiro, tómao como un agasallo de aniversario ;)

28.1.08

Días de busca:

Dióxenes, co seu bocoi, a súa lámpada e as súas cebolas, por John William Waterhouse

Parece incrible, pero xa estou de novo en plan Dióxenes. E non só busco un sitio onde me meter: desta volta, igual que o cínico de Sinope, "busco un home honesto", ou unha muller, vaia. Se alguén sabe dun piso xeitoso en Compostela e cun/ha dono/a decente que faga as cousas como é debido (que teña o piso declarado, que poña no contrato o mesmo que cobra realmente e non un terzo menos, que non estea perseguido por Facenda, etc.), que mo comunique. Diosvolopaghe.

P.D. Que razón ten Zerovacas: había que volver á folga de pisos do 79!

22.1.08

O día dela:

Este ha ser, con diferenza, o máis críptico dos meus post. Só o entendemos eu e mais ela, pero así e todo... Felicidades, mamá. Ti ben me entendes...



E mais...

14.1.08

Días de réquiem:

Teño o día carpideiro, síntoo.

Un:

EL OTOÑO SE ACERCA

El otoño se acerca con muy poco ruido:
apagadas cigarras, unos grillos apenas,
defienden el reducto
de un verano obstinado en perpetuarse,
cuya suntuosa cola aún brilla hacia el oeste.

Se diría que aquí no pasa nada,
pero un silencio súbito ilumina el prodigio:
ha pasado
un ángel
que se llamaba luz, o fuego, o vida.

Y lo perdimos para siempre.



Outro:
(de Guerra civil e represión en Ferrol e comarca, Xosé Manuel Suaréz)

O caso do acorazado "España".
Deu lugar a varios sumarios, o 58/36 é un dos máis importantes pola cantidade de procesados (71 militares) e o que máis condenas a morte produce (32). Tén como instructor ó tenente coronel auditor Jesús de Cora, que o 14 de agosto inicia as actuacións coa declaración do auxiliar naval Alfonso Raja, preso no Plus Ultra, paseado tres días despois xunto a tres procesados máis na causa e outros (Quintanilla, García Niebla...).

(...)

Para o fiscal:

"(...) es indudable que la dotación del "España" fue la primera en unirse al movimiento revoluciona­rio rompiendo el fuego contra la oficialidad; como si esto al ser oído fuese una señal convenida de antemano, le secundó la dotación del "Cervera" y casi simultáneamente las de Brigadas y "Contramaes­tre Casado". Como en todos estos buques, un grupo principal llevó la dirección del movimiento; figurando a su cabeza, como queda dicho, los oficiales Mouriño y López Amor, (...); y a parte, si bien colaborando sus compañeros, figuraba un núcleo de marinería y fogoneros comunistas, que tenían organizado su correspondiente comité.

A vista da causa 58/36 enceta na Academia de Maquinistas da Armada o venres 30 de outubro. Este día dedícase á lectura do sumario e á presentación de testemuñas e procesados que son interrogados polo fiscal, o tenente coronel auditor Merino, e polos defensores -uns nomeados polos reos e outros de oficio-. O 31 continúan as preguntas ós procesados, o 1 de novembro termina a vista e redacta a sentencia o tribunal presidido polo contralmirante Sánchez Barcaizteigui (edil no concello ferrolán), que tén como vocais ós capitáns de navío Piña, Samper e Pita da Veiga, ó coronel de infantería de Mariña Liaño e ó tenente coronel Enrique de La Huerta,do rexemento de infantería Mérida 35.

No veredicto considérase demostrado que a rebelión no "España" estivo dirixida polo oficial de artillería Mouriño, secundado por:

"(...) los Maquinistas, Don Pedro López Amor [fusilado], Monteagudo y Canosa, Auxiliares Navales, Raja y Serantes [os catro paseados o 17 de agosto], Auxiliar de Artillería, Ramonde [suicidio], Cabo Agras Pedreira, marineros López Victorero y López Fernández y fogonero García Eiroa [fusilados os catro], juzgados unos y fallecidos otros y los procesados en estos autos, marineros, Ángel Méndez García, Manuel Calvo Arribas, Manuel Gallego Méndez, Manuel Martínez Inclán y fogonero Reyes Yáñez Pérez, de matiz comunista estos cinco e individuos de un Comité de tal carácter en el barco.


O consello de guerra condena a reclusión perpetua a catorce procesados, e a morte a trinta e dous do "España" polos delitos de rebelión e sedición, sen recoller, nin nas conclusións do fiscal nin na sentencia, os feitos concretos de cada procesado, só frases como: "estuvo en la torre directora", "por sus malos informes y estar armado es de suponer fuera de los que disparaban contra el citado Oficial", "los dos declarados indeseables en informe unido a los autos y que fueron vigilantes de los Oficiales detenidos", "se dedicaba a registrar las torres, en busca de fascistas", "tenía grandes concomitancias con el Oficial Mouriño".

Os condenados a morte, e fusilados, son os auxiliares Díaz Vales, de Serantes, e Bellafont Ginart, de Ferrol, adscrito á Escuela de Marinería, que se unira á tripulación o día 20, además de dez cabos e vinte mariñeiros (de entre 18 e 25 anos de idade) e fogoneiros. O fusilamento colectivo, con dúas ametralladoras, tén lugar no adro da igrexa do Val (Narón) ó anoitecer do 26 de decembro. Os mariños enfróntanse á morte con cánticos como A Internacional. Segundo a inscrición das defuncións no rexistro parroquial, dezasete dos condenados néganse a recibir os sacramentos dos frades mercedarios que os acompañan, o resto, que os recibira en Ferrol, renega deles pouco antes da execución. Os defensores do réxime republicano reciben sepultura nunha foxa común.

O texto completo, aquí.

12.1.08

Días de relectura




Ao fío dunha efeméride, logo de cumprir moi polo aire coas esixencias laborais, releo O Segundo Sexo, de Simone de Beauvoir. Ao longo destes días escoitei (e tomei parte) en varios debates sobre as diversas posicións feministas, e penso que cómpre reler, ler entre liñas, ler por detrás do texto e mesmo ler o texto non escrito antes de emitir xuízos.

Hai unha serie de contraposicións que non acabo de ver xustificadas: feminismo da igualdade versus feminismo da diferenza, racionalismo versus experiencia da vida... A única que eu lle atopo clara ao texto é existencialismo / esencialismo. A postura é evidente, rexéitase toda inmanencia, os suxeitos somos responsábeis dos nosos actos. É o noso devir, a nosa transcendencia, o que nos sitúa no mundo. O interesante precisamente de De Beauvoir é que non é doutrinaria en absoluto, pon a cuestión sobre a mesa, faina visíbel, pero non dita sentenza. Emprega a moral existencialista, pero observa que as mulleres carrexamos un pasado histórico e vivimos nun contexto que nos oprime. Compáranos co proletariado, pero vai moito máis alá do emancipacionismo como solución. Hai quen a critica por asumir que os valores masculinos son os positivos e as mulleres deben acadar ese estadio de dominio, ou quen fai unha lectura simplificada de máis das súas teses sobre a maternidade, pero interpreto que vai moito máis alá. A liberdade, pero liberdade colectivizada, para todas e todos. Non sei se é que o miro todo polo meu prisma, digamos, anarcofeminista (aínda que me custa pórlle nome ao meu pensamento), ou que. Cada un(ha) conta a feira segundo lle vai nela, e cada un(ha) le cos seus ollos. O bonito disto dos blogs é que me permite dialogar co mundo, así que o debate queda aberto :)