28.12.06

Día de calor (e de inocencia)

Cambiou o conto. Uns días no lar, volta ao traballo á espera de noticias, nestes días de fútbol, a volta á casa de eue onte á noite, que andaba tamén polo seu lar... Acabo de chamar á mellor contadora de contos do mundo para entrevistala e desexarlle moita merda para o sábado, estou soíña na redacción (os homes van no fútbol, o que son as cousas), e aproveito cinco minutiños entre novas culturais para colgar esta cousa bonita que me deu moita calor:
está na Galería Sargadelos, é obra de Rosalía Pazo, e enmárcase nunha exposición de Implicad@s sobre a explotación de mulleres no sector téxtil. Logo de falar con tres desas mulleres e convertilas nas miñas heroínas, faime graza atopar o meu nome bordado neste contexto. A intención era que as artistas collesen roupa feita co sangue, suor e bágoas de mulleres explotadas, xa usada (pezas de Zara, Bershka, etc.) e as "decorasen".
Ben, a seguir traballando. Inocencia e caloriña para tod@s!

24.12.06

Días no frío

Non se para. Andamos aí preto dos cero graos, e todo está frío. As rúas, os ánimos, as forzas... Neste día en que se celebraba antigamente o solsticio de inverno, e, despois da cristianización, o nacemento dun cativo nun cortello (como se non nacesen cativos en cortellos todos os días), volvo ao lar materno, nesta viliña cheirenta que me viu nacer. Vai frío, un frío de ausencia que se coa por ente os ósos. Tento empezar Rayuela, que xa ten delito non lela despois de tanto cavilar sobre literatura e hipertextualidade. Poreime ao día cos apuntes de 1º, tamén. Volvo ser unha alumna aplicada no medio de rapaces máis novos aínda có meu irmán, e síntome tan estraña... Pero aí estamos, aprendendo a mesóclise dos pronomes átonos portugueses, lendo a Coseriu e lembrando a Retórica. Iso gárdame un pouco do frío: era necesario ir quentando a cabeciña, que se me empezaba a conxelar. Mellor tela ocupada.
Na casa nova non vai tanto frío, pero non se pode esquecer que estamos na Poza, en Bar (seguramente veña dunha raíz precéltica *barr que ten que ver cunha forma do terreo fonda, en forma de val, Cabeza Quiles dixit). O Ghandoi non dá socializado co gato do veciño, que se lle achega a tomar contacto como animal educado que é, pero este meu toutizo asústase e vén ás miñas saias ou entra na casa, cando non lle funga. O outro pobre ha botar de menos á moito máis sociable Ulises (sigo infundíndolle ánimos mentalmente todos os días que miro o seu antigo territorio).
Vou buscar no medio desa cantidade inxente de roupa que deixou Marita co seu labor cosido polos bordes, en concepto de enxoval, cousas que dean calor.

30.11.06

Día dos Andreses

Non podo deixar que remate o día sen felicitar a dous Andreses ben importantes na miña vida: aquel co que comparto ADN (este hai uns dezaseis anos), e aquel con quen compartín pupitre e moitas cousas máis. Feliz Santo Andrés aos dous!

25.11.06

O día despois

Mimadrequirida. Estou feitiña pó despois da macroinauguración do niño novo. Cheguei acontar vinte e sete persoas! (e máis o ghato) a bailar, beber e rir. Momentos míticos: m)alicia e máis eu bailando na bañeira, conga pola sala e a cociña, momento cantautor vestido de soldado do Berlín Leste do eue con acompañamento de pandeiretas, a performance de Chus facendo escenas pronográficas entre unha vaquiña de peluche (que se lle apretas a barriga fai "muuuu") e a vaquiña que hai pintada nun vaso (que tamén pon Moooo, conócese que a vaca do vaso é anglófona) e os exercicios ximnásticos coa barra. E, mágoa que fose vivido en solitario, o momento no que volvo a casa e descubro que non teño as chaves, tento aghabear e entrar pola fiestra da cociña, que está entreaberta, non dou (ben, a casa é segura, é imposible que nos entren a roubar), e descubro que as chaves quedaron preto da fiestra, na mesa da cociña, tento enganchalas cun boli, pero móvoas o xusto para que caian ao chan e esgoto a miña última posibilidade. Quero chamar a eue, pero o móbil tamén quedou dentro. As cabinas da Porta Faxeira coñéanse de min, solto varios improperios contra Telefónica, subo ao Avante, onde deixei ao kolhós todo, e non están, chamo dende Cervantes. Están no Maycar (como non!). Pois veña, a seguila.
Pero hoxe, de tranqui! Imos ver a un colega que hai tempo que non miramos... Outro animaliño escénico. E para a cama cediño, que falando de animalidades escénicas, mañá tócanos en Porto do Son, e hai que estar espelida para cargar a escenografía, descargala, montala, preparar o atrezzo, desmontala, recoller, volver cargar, volver descargar... Ah, si, e representar a obra tamén. Veña, ata outro día en que teña máis lucidez e algo máis interesante que contar...

3.11.06

Día de paz... Por fin!

Non o podo crer. Rematou outubro. A muda de pel, a muda de casa, a muda de tantas cousas... Teño unhas maniotas que non podo con elas, ademais de feridas e negróns varios, pola carga, descarga e transporte dos meus efectos persoais dun lugar a outro. Paso de ver aos peregrinos que entraban polo Camiño Francés, coa Catedral como guieiro, a orientar aos que non se conforman co Camiño cristianizado, e fan a viaxe de verdade, ata a Fin da Terra. Do Medio á Poza. Estou tan feliz que non o acabo de crer.
Sobrevivimos á mudanza, sobrevivimos a tantas cousas... Na última semana vivín o desgaste físico e intelectual máis "jevi" da vida. Levaba moito acumulado, tamén. Coa de veces que teño montado e desmontado escenografías, a verdade é que a mudanza non debía significar nada. Pero o caso é que xa foi, xa pasou, xa están miles de libros, de cedés, de pezas de roupa e de cacharros de cociña onde teñen que estar, xa está na Rede o que ten que estar, e xa debe estar na UXA, tamén a matrícula que máis rapidamente resolvín na vida: unha hora e media entre teclear sinopses de filmes de Ghobadi e Kaurismaki abondou. Xa podo respirar...

Comezou novembro, un Samaín novo que se anuncia tranquilo. Só queda baleirar caixas, ordenar as cousas, e ordenar a vida. Estou como o Ghandoi, que anda flipado pola nova casa investigándoo todo, cheirándoo todo (rastros de Ulises, se cadra), e gozando do novo espazo por percorrer. Xa mudei a pel, como un verme na crisálida. Agora que temos cadanseu cuarto propio dentro dun espazo común, volvo ter a mesma sensación de hai case un ano. A ver que me inspira esta casa que Cesare deixou cargada de boas vibracións... De momento, o impresionante escritorio que seica saíu dun barco aportado e Mugardos xa incita abondo.

6.10.06

Días para mudar de pel (ou eterno retorno)

Levo case un ano con esta bitácora aberta. Aínda lembro o primeiro post, que xurdiu da resaca do meu vixésimo terceiro aniversario. É incrible como daquela quería reflectir todos os cambios que levaba vividos no último mes, e agora boto a vista atrás e dame vertixe mirar para os 23. O outro día, correndo do Clube Internacional de Prensa para o Concello, extasiada despois de escoitar a Galeano, volvín sentir ese formiguiño xornalístico na boca do estómago dos vellos tempos. Eterno retorno...

Mudo de pel literalmente. Nesta época caen as follas, remata a vendima, comezan as castañas e o viño novo, e eu tamén cambio de casca e renazo. Fisicamente, na miña loita que non decae, malia ter un momento de autocondescendencia este sábado en Serbia-Monterroso (pero é que despois dun cocido impresionante, ben acompañada, con banda sonora inmellorable e no momento café-chupitos tiña que ser...) E emocionalmente tamén: xa van tres este ano. Cheguei á conclusión de que padezo algo parecido á síndrome de Dióxenes, pero ao revés: na vez de buscar lixo para traer á casa, busco casa na que meterme cos meus bultos. Son adicta ás mudanzas. Ás mudas de casa e de pel. Primeiro foi Plattdorf quen nos prestou o seu "niño" durante aqueles catro días. E agora que Cesare marcha, "herdamos" casa. Quedan convidad@s á inauguración oficial, ou "festa da caixa", como diría m)alicia, aí polo Samaín, máis ou menos!

22.9.06

Días de cambio

Consumado xa o equinocio, confirmo que cambiamos de estación asistindo a cambios moi grandes no meu entorno inmediato: contaba que levo un ano aquí, pero nese ano xa marchou moita xente. A indómita non aturaba, e agora está centrada na súa fábrica de imaxes... Cesare despediuse hoxe, e xa tiven novas m)aliciosas... E sei que a "jefa" quere deixar de ser jefa tamén... Cantas cousas.

A verdade é que a miña situación non cambiou moito nun ano, se ben mellorei algo a miña competencia lingüística e para me entender co fedello. A independencia trouxo moitas cousas, pero tamén suprimiu outras. Agora penso en prioridades, que hei deixar noutras mans que teñen máis dispoñibilidade, que hei levar adiante, con que seguir loitando...

Un/ha non para de cambiar e atravesar espellos...

15.9.06

Días de equinoccio

Como estou, xa non escribo dende o solsticio, polo menos. Ten que pasar unha estación enteira e teño que estar na oficina coa resolución de que entre os axustes de última hora que teño que facer, despois de demostrar que as miñas gadoupas non se levan ben co ordenador, e o ensaio que empeza ás catro e media na outra punta da cidade, mellor meter un post e comer outra empanadilla/bocata/sucedáneo que ir pola casa. A verdade é que para estar de vacacións tiven moi pouco tempo, e moi mal organizado. Vacacións sufridas por unha parte, na fin da terra e na fin das miñas enerxías. Pero houbo tempo para todo, incluso para ver mundo (graciñas, plattdorf). E para volver ao útero (un pouquiño).

Acábome de dar conta de que hoxe fago un ano aquí...

7.7.06

Días de festa (malia todo)

Pois si, a vida segue sen ela. O máis duro foi xusto despois do post anterior, chegar á miña casa. Soa. Entón fun consciente. O peor son eses momentos de consciencia da morte, cando realmente te decatas de que rematou. O resto do tempo non acaba de ser real. Pero teño unhas ganas tolas de ir a Pantín a apañar careixós...

Fixemos cousas moi raras, como rescatar as flores que quedaban apodrecendo en cCtabois e encher a casa de Pantín con elas. Outras levámosllas a Teixido, que foi a súa última viaxe (aínda menos mal). Aproveitei para coller sanandresiños para todo Dios, un cirio laranxa para os estudos (as opos de Eue e o meu... algo) e roscas, brancas e morenas. A señora que mas vendeu deume un pouquiño de herba ("Sabes como funciona, non? Se tes un amoriño por aí tes que lla meter no peto, pero sen que se dea de conta...") Aqueles cantís si que son a fin do mundo.

Falando de cirios, tremendo cirio montamos o sábado pasado. Tanto foi así que quedei co cirio en cuestión na casa (tamén cun paquete de tizas de pintar oui-jas e un vasiño que houbo que tiralo, porque o espírito de Rosalía o arrefreghou tanto contra a pedra que tiña o bordo escachado). Nunca estivo tan bonito o barrio, coa rúa toda para a xente, sen coches a pasar. Alá o sábado á tardiña eue e máis eu fixemos de mestres de cerimonias, estilo Marina Abramovic, camiñando por riba do muro, dun acontecemento precioso. Dani describiu aos homes dos países pequenos (os que comen porco e votan fascio?), Antía vestiuse toda de poemas (e eu arrinqueille tres, nunca pensei que ía espir poetas en público), Branca meteunos nun hotel co seu corpo, e como remate apareceron tres tolas que lle puxeron o punto metateatral (ou metapoético, xa non sei) á tarde. Que cousa bonita. Milleiros de grazas dende aquí a tod@s, a todo o público, e sobre todo ao público aqueixado de resaca que estivo alí, tamén (e aos que non estaban porque a resaca e as trinta horas sen durmir puideron con eles pero estaban en espírito, tamén ;)

O día anterior fora moita festa tamén, e, tendo en conta que era o último día para nós vacinar contra a meninxite e alá fumos Nerea e mais eu, e claro, despois de meter aquilo no corpo non podía beber, e quedáranme as chaves na casa e as do eue non abrían ben (a de fóra, só) e non era plan chamar aos veciños ás doce da noite, e non puidemos facer programa porque o aparello non nos fai caso, e tiña a regra e moi mala hostia... Fóra diso, tudo bem. Estar no barrio coa xente que coñeces dende pequena, ou dende hai menos tempo pero que queres ben, escoitando músicas bonitas, sándao todo. Ui, que tarde, marcho, que vou de gala!

16.6.06

Día de loito

É duro de asimilar, pero miñabuela xa non está. "Parecía indestrutible", dicía meu irmán. Pois é certo, parecía que Marita non ía acabar nunca. Pero sei que non marchou de todo, que algo dela quedou connosco. Quedan as súas palabras, "canfurneiro/a", "escachapedriñas", "cagho no cativo de Rita", "vai rezar" "vai á mosca", "que loca de Cañete"... Quedan as súas mans gastadas da lixivia e da cociña en cada recuncho da casa de Pantín... Queda a receita do arroz con leite que facía polo San Xiao, da "sopa de legumbre", dos freixós (moi parecida á que me deu Jan ;), pero cada cociñeira ten a súa técnica...), da "lechefrita"... Quedan as súas expresións na miña cara, na do meu irmán e a miña nai, os tres orfiños que deixou... Quedaron as súas historias da guerra, a súa memoria. Queda o seu baby colgado tras da porta da cociña, que parece que o vexo andar pola casa e que escoito os axóuxeres (non sei onde os levaba, pero sempre que andaba pola casa soaban axóuxeres)... Queda o seu riso no salón, debaixo da mantiña coa que sentaba no sofá a comer a súa froita e mirar a tele... Os seus dos pares de lentes (os de preto e os de lonxe, que ás veces poñía os dous á vez porque lle encantaba estar no allo e máis no tallo, non perder detalle nin da "novela" da tele nin do labor que estaba a facer)... Quedoume unha colcha de labor súa, por certo, que vou poñer xa (sempre me dícía: "téñoche para cando cases manteis, toallas, colchas"... Todo co seu labor feito. Ultimamente xa era máis realista e dicía "téñoche para cando vivas soa...")... Queda a súa voz rezando o rosario mentres facía as camas, que tiñas que facela correndo antes de almorzar se non querías que cha fixese ela nun descoido... Non nos deixaba facer nada, tanto é así que custounos ben atopar o cadro da luz e a chave da auga de Pantín, porque Marita controlábao todo. Non paraba. E cando parou, parou de vez. Supoño que non aguantaría estar sen poderse mover e que houbese que coidar dela. Esta muller, con tal de non molestar... É igual. Agora está no nicho co seu home, con Pepe, o "Cho". Pero eu sei ben que quedou en nós...

2.6.06

Un día aínda vou rebentar...

Esta cousa gore-kistch é un fragmento dunha foto titulada "Aye, me (heart explotion)", de Alex McQuilkin. Pareceume axeitada...

Non paro. Síntome soa perante o perigo,
fago equilibrismos para que todo cadre, aínda teño que ir pagar o piso, atender aos pícaros, nutrir un programa de radio con algo de contido, e se dá tempo, era boa idea comer un pouco e durmir outro pouco. Mañá será outro día...

Aínda que estou demasiado cansa como para ir. Como diría m)alicia, non sei se as frita, non sei se as coza. Ou se non as faga, directamente. Voume declarar en folga de lecer, que ás veces é unha carga maior có traballo (abonda con lembrar o sábado pasado, cheo de situacións comprometidas...) Tiven conversas interesantes con María, e descubrín que é verdade iso de que abonda con estar emparellado para espertar morbo... Na mesma noite se me manifestaron sendos intereses polos dous membros dunha parella. Difícil de esgazar, por outra parte. Ánimo, que mañá é festa... Eu tamén iría, se non fose porque Carboeiro chama por min, e a voz das augas do Deza sempre me foi moi convincente. Voulle facer caso a Brais e probar a bautizarme nel (así de coña, eh, sen contido relixioso), a ver se renazo...

21.5.06

Días de Letras

Conseguímolo. Amais de querérmonos tod@s moito, esta semana tamén saíu á rúa (e á Rede) todo o choio da última semana e máis. Somos do que non hai.

Tamén conseguimos que o martes a Alameda estourase en música, en ganas de empanada, de viño, de licor café, de cervexa (ao final, acabamos os 650 litros unha hora antes de rematar o concerto!!!) e de festa. Acabamos malladiños, pero alí estabamos, itaqueir@s, parrul@s, encantad@s, abert@s e sobre todo nov@s. Tamén funkis, brasileiros, powerpopeiros, punkis, kañautor e rockeiros estiveron tremendos.

Así nos custou ao día seguinte, a Eue e a min, chegar até o Obradoiro. Pero ver as nos@s pícar@s coa súa pancarta pagou a pena.

E así andamos, gozando de festas e máis festas para celebrar que aínda temos unha lingua de noso. Aínda falta a Resaka... (ei, rapás, non te queixes, que aínda che fago publicidade). Eu acabo de redescubrir o pracer de ler na miña nova e silenciosa casiña. Devoro libros, e o Ghandoi tamén (pero el literalmente). Para ser tan noviño xa ten uns gustos literarios bastante perfilados: Cervantes non lle cae nadiña, xa zapateou as novelas exemplares polo cuarto. tamén tirou do andel outra das miñas xoias, a edición ilustrada por Tenniel das dúas Alicias que me regalou miña nai ao facer sete anos. Pero Lewis Carroll xa lle debe de gustar máis, que o deitou de xeito que caese aberto e o puidese ler.

E agora que estou arrasando cos de Narrativa de Xerais, el métese na cama comigo e está ben tranquiliño até que lle dá a fame: a Navaza débeo atopar soso (non o vin eu así, eu limítome a interpretar as impresións do ghato), porque Erros e Tánatos non mereceu as mesmas mordidas apaixoadas que recibe agora Suso de Toro (Calzados Lola é grande de máis, así a todo, para a dentamia deste pequecho, e non dá feito). Onde roímos os dous con auténtica entrega foi en Rivas: En salvaxe compaña tívome entregada e intrigada durante dúas noites, amais de facerme escarallar por veces de xeito que os meus veciños xa deben empezar a ter medo de que lles tocase unha tola no segundo. E Ghandoi atopouno delicioso, a xulgar polo xeito en que lle chantou os dentes. Se cadra é polos ratiños que ten dentro... Hai que lles ter un respecto, que eran almas de paso cara Teixido. Cando o pensei mireino aos ollos (xa sans, "lerchos e azuis")... El non haberá algunha alma perdida no corpo deste siamés-palleiro? Quedáballe preto, Maniños non está lonxe de esoutra fin do mundo que son os cantís de Santo André... Vou mirar ben o que falo con el, non vaia ser que logo ande lercheando cos gatos da casa do lado coma os ratiños de Rivas...

14.5.06

Días de aniversario

O mércores celébrase outra efeméride: en 1863, unha muller publicou o primeiro poemario en galego. Pero se titulaba, como diría o titor dese meu traballo que nunca dou arrincado, "Cantares gallegos." En memoria dese primeiro Día das Letras, levamos unha semaniña de traballo esgotador... E non me queixo, que non fun das que acaban ceando pizza na oficina entre maquetacións e axustes de última hora, pero chegoulle ben. Jan e máis eu pateamos bibliotecas buscando a documentación para o proxecto en cuestión, que mesmo O Breogán acabou escaneando portadas, o noso equipazo de deseñadores non parou, Cesare e Ian fixeron malabarismos para coordinar o proceso, e tamén programadores, demais xente de contidos, e todas aquelas persoas de quen descoñezo blogs e heterónimos pero seguro que teñen, sufriron os efectos da presión de última hora. Pero xa está aquí.
Ademais, o día das Letras, de Internet e de non sei cantas cousas máis é tamén o noso día da Música e da Lingua. Outros xa tiveron que loitar cos xestores culturais da cidade para faceren a súa festa, que finalmente foi un éxito malia que lles cortasen a luz ás doce da noite. Os músicos seguiron tocando, e mesmo baixaron do escenario e se mesturaron coa xente para demostrar que a cultura facémola nós, os que estamos na rúa, os que pegamos cartaces que a policía arrinca, os que subimos a música á rede por moito que "a nasa nos roube os discos de cumbias," os que contrainformamos, os que non calamos.
E nesas andamos, preparando o noso cuarto concerto, tirándonos dos pelos porque a ver a quen se lle ocorreu a animalada de 650 litros de cervexa, cando quedamos en que 400 eran abondo (alá vos quero ver a tod@s bebendo coma cosac@s!), decidindo a orde dos grupos, e se vai haber empanada de luras ou de mexilóns. Eue xa foi hoxe á casa materna a celebrar o aniversario (outro aniversario máis) paterno, e a ver se Nievitas tiña preparado o vestiario para a próxima actuación da gran diva. Xa tivo que ir socorrela en Oia, a ver que sorpresa nos agarda o martes... Máis fusión galaico-faralaes? Cravo ou rosa na orella? Volantes e topos ou dengue e mandil de gala? Basquiña ou escotazo de Rocío Jurado? A resposta, a partir das sete e media na Alameda...
E máis aniversarios. Falando de Eue, bótase de menos despois de marchar onte a Monterroso a mirar unha obra de arte. Nestes días tivemos moito que celebrar. Lembrei o maio de festas da Ascensión no que comezou todo, cando as rúas comezaban a cheirar a verán, e andabamos afanados por botalos... Os seminarios en común de xuño, cando estudabamos tirados na herba en fronte da facultade até que os apuntes de Monteagudo saían voando co aire... Aquel xullo de idas e vindas en campamentos e cursos da CTNL, a quincena de agosto no Entrimo, co pándigo dirixindo unha das experiencias máis bonitas das nosas vidas de monitores, o setembro dos cambios, o outubro en que a súa dobre vida só permitía vérmonos media hora comendo castañas na porta do ILG, o novembro de magostos e cineuropa, que non dabamos esgotado o bono, o decembro de máis cambios, o xaneiro do seu cambio, o febreiro de fríos e entroidos de última hora, o marzo en que comezamos a okupar as ondas, o abril da viagem, e de novo maio. De novo cheiro a verán na Rúa de San Pedro. E aínda o levo na pel.

Días de aniversario... Por certo, este é o meu post 33, xa! A idade de... Henry Miller cando escribiu A crucifixión rosada (Sexus, Nexus e Plexus). Parabéns para tod@s...

7.5.06

Día das nais...

Porque alguén decidiu que os días consagrados á Virxe son axeitados para gastar os cartos en agasallar ás que nos pariron. Polo tanto estou no Lérez, coa que me pariu e coa que a pariu a ela, ao mesmo tempo. Eu parir non parín, pero teño un pequecho que coidar na casa. Ten un olliño enfermo e ademais teño medo de que para combatir o aburrimento lle dea por arañar as cadeiras e destrozar documentos importantes, que son as afeccións felinas por excelencia. Foi unha fin de semana movida, despois de días de mudanza, de traballo intenso, de asumir responsabilidades novas, de facer o mellor programa de radio en moito tempo grazas ao bo facer de m)alicia, e de facer de assistant manager nunha das paraxes máis fermosas da nosa costa, para unha diva a quen o despiste levou a experimentar coa hibridación galaico-andalusí, e resultou unha interesante mestura de cabeza lolailo (os pendentes vermellos e a flor, cortesía de Nievitas) e corpo de bailadora galega (eu tiña que velar pola integridade do traxe, e a verdade e que se pasa mal mirando a un punki facer cousas de punki cun dengue e un mandil de gala que teñen que rematar con todos os abalorios de azabache íntegros). Días intensos, si. E agora voume despedir da miña nai e da nai da miña nai e volver á miña casa a facer de nai co Ghandoi (o nome vén de Fene, como el... Non me preguntar polo significado).

29.4.06

Día da danza

...danzando de arriba para abaixo, do Franco para o Medio. Teño casa nova. Alucino co silencio! Quitando aos gatos á xaneira que teño na casa do lado, non oio un chío. Dios, que descanso despois de pasar cinco meses escoitando as gaitiñas dos todoacén (ganas tiven de chantarlle un carteliño á tenda: "Pais e nais tentados de lle mercar unha gaita aos cativos: sede conscientes de que despois ides ter que escoitalos"), ou as xoldas nocturnas (última consigna: "Viva el botellón, abajo el garrafón!", e eu aí solidariceime). Podería facer un estudo do corpus lírico do Franco os xoves á noite, hai material abondo.
Pero agora volvo á miña casa de verdade, ao que algúns definiron moi acertadamente como "o mellor barrio do mundo", a mercar na Sofi e a saber cando tocan os Estalotes. Hoxe xa coñecín unha veciña... Volvo á vida.

23.4.06

Días de memoria


Hai 160 anos, en San Martiño Pinario, a estas horas máis ou menos, ía ao tacho unha revolución. Non sei que ten abril que é data de revolucións, de cambios, de darlle a volta ao mundo.
Neste día da memoria dos mártires non podo evitar lembrar a memoria da vitoria dunha voz sobre as ondas (puiden pegarme o gustazo de pinchala en directo o venres, e pregunteime que debeu de sentir a persoa que, un 25 de abril hai 32 anos, puxo este tema en antena). Vimos da viaxe, e todo nestes días lembra que o Miño non é unha fronteira (nin o Gêres /Xurés).
Mais non puidemos agardar ao 25: a viaxe tivo que ser no noso período vacacional, coincidindo co 14 (Porto-Coimbra-Lisboa), outro día revolucionario, abofé. Tamén é o día no que a miña madriña Reyes fai anos. O nome venlle de que os seus pais eran monárquicos dereitos, e iso de que a filla lles fose nacer un 14 de abril non lles gustara nadiña...
Outro Reyes que tiña ben pouco que ver coa monarquía foi o meu tío bisavó. Tiña 21 anos e era mariño. Acababa de casar e ía ser pai. Pero ía nun barco con bandeira republicana, e cando lle preguntaron se renegaba desa bandeira, el dixo que non. A miñabuela Marita, a de Ferrol, a nai da miña nai, aínda lembra. Memoria. Cando era pequena, foron a San Simón, onde el estaba preso, a falar de que ían buscar un avogado. Ela era pequena. Pero aínda lembra como atravesaban a ría de Vigo en barca, de volta de San Simón, e escoitou os tiros. Chamábase Reyes, pero era republicano. Mariño. 21 anos. Acababa de casar e ía ser pai.
Miña abuela tenlle moita querencia a Vigo, porque é onde pasou a súa infancia, naqueles anos macabros. Os irmáns esparexéranse en varias casas familiares, por Ferrol e Compostela, e a ela tocáralle Vigo. Pero non pode evitar pasalo mal cando atravesa Rande, cando pasamos pola Ría e mira San Simón. A memoria, é o que ten.

2.4.06

Un día de abril


"Se está arrimando un día feliz..." Sae o sol e son horas de mudar de póla outra vez. Aínda non sei moi ben para onde, pero o caso é cambiar. Soño cunha casa onde poder durmir sen escoitar todas as noites "Alcoohol, alcohool,/alcohol, alcohol, alcohol.../Hemos venido/ a emborracharnos/ y el resultado nos da igual." Odio dicir isto, a risco de que xa non me chamen señora, senón abuela, pero... Que xuventude, diormío. Na miña época cantábanse himnos revolucionarios, cantigas populares e mesmo sintonías dos debuxos da tele, dependendo do grao de embriaguez. Unha casa con algo de luz e onde non atope buratos novos cada vez que miro para as paredes ou portas... O vello ten o seu encanto, pero todo ten un límite.
Casa nova e compañía nova: hoxe chega dende Maniños un coleghiña novo para compartir a casa nova conmigo. A verdade é que xa botaba de menos ter unha bóla de pelo no colo polas noites, unha voz miañando e unhas unllas riscando na porta cada vez que chegue á casa. Claro que iso implica non ter comida por aí accesíbel, nin cortinas, nin xerros con flores, pero éme o mesmo.
Pois iso, época de cambios. Non hai que lles ter medo...
Que bonito! Publicando este post chégame unha voz dende Andorra... Un de tantos rapaces galegos emigrados que atopou un oquiño na rede. Pena de capital humano que se nos vai. Aí vos deixo esa mensaxe optimista que a min xa me alegrou o día. Sempre hai un mencer...

27.3.06

Días de primavera, de poesía do teatro, da auga, da árbore...

Moitos días, moitas cousas. Xa hai coma vinte días desque non escribo, e aínda que agora xa teño con que (non era sen tempo!) fáltame a conexión, e aínda teño que recorrer aos cíber. Pois si: foron días de poesía (de intentos frustrados), de teatro, días de moita auga que nos fixeron nadar ao somorgullo máis do habitual... E máis ben pouca primavera. Días de cambio, de equinoccio, de remate de moitas cousas. Logo dun inverno metida no tobo, toca saír. Sigo buscando espazo de meu, e mesmo dubido se voltar ao niño. Tampouco teño o futuro moi claro... A ver que pasa. De momento estou, como diría o Silvio, "Como esperando abril."´egue a ser necesaria unha revolución en moitos ámbitos, para botar a andar dunha vez. Ás veces é mellor dar volta e volver andar o camiño de novo... Ai, mellor paso de poñerme trascendente. Estamos nun cíber, as súas costas contra as miñas, mirando cadaquén para a súa pantalla. Xa está ben! unha cousa é que nos coñeceramos nunha clase de literatura e cultura dixital, pero outra que esteamos abducidos polas máquinas... Se aínda tivese algo que dicir, eu tamén. Pois nada. Como non estou inspirada, vou sentar onda el e darlle a brasa un pouco (a ver como lle saen os post, que logo a xente non sabe como interpretalos... Abur!)

4.3.06

Día V

O xoves xa non quedaban entradas, e onte menos todavía. Pero finalmente conseguín entrar, e a vida era unha festa detrás das bambalinas do Principal. Unha chea de mulleres vestidas de negro, altas, baixas, gordechas, delgadas, sardas, italianas, inglesas, galegas, maiores, menores, enfeitándose e xustando o moño con cricas (simpática homonimia dos prendedores do pelo e os órganos sexuais), poñendo medias de reixa, enredándose en boas de plumas... Martina e Karen non paran, coa súa arte para téreno todo baixo control e as súas camisetas rosas, de arriba para abaixo... Mabel repasa e vai cambiando de roupa. Unha das actrices fai gárgaras para aliviar a noite de festa e licor café do día anterior, lóxica e necesaria despois dunha estrea.
Xan Casas enfeita como pode a outra das actrices, e a súa mirada entre olleiras delata que a festa foi enorme para el tamén. Subimos fumar un cigarro, e conta que o que onte aconteceu nesas táboas foi unha milagre...
Pero cando lle pregunto como se sinte ente tantas e tan tremendas mulleres, confesa que o primeiro día estaba "acojonado", e nunca me aparece tan acertada a expresión, perante tal exército de vaxinas.
Xa queda pouco. Martina anuncia que está a entrar o público, e dúas delas comen parte do atrezzo necesario para a escena do picnic... Fan un "merda" colectivo, que consiste nunha inmensa aperta, chimpan e berran, e míroas con admiración e parte de envexa. Moita merda, miñas nenas. Baixo onda Martina, que non conforme con dirixir a interpretación destas mulleres controla tamén luces e son, con esa incrible capacidade súa de facer mil cousas á vez e non perder o sorriso.
E de repente... Mabel Rivera dá paso a unha sucesión de monólogos nos que as conas silenciadas, rasuradas, inundadas, reprimidas, gozosas, violadas, paridoras, menstruantes, furiosas, de todas as mulleres do mundo, teñen voz. Río a rachar co cabaré no que Paola, Nati e Mónica falan coa voz que terían as súas vaxinas se puidesen, con Paola de novo explicando como aprendeu a querela dende que un home quería mirarlla con esa súa voz italiana de veludo, éncheme de tenrura a velliña que fala dela por primeira vez e a moza que atopa o seu clítoris, tremo e cáenme as bágoas cando Rachel se mete na pel dunha moza serbocroata para contar "A miña vaxina era unha aldea... os soldados invadíronna, arrasáronna, incendiáronna", e cando escoito a gravación final sobre a cantidade de mulleres asiáticas que foron convertidas en escravas sexuais polo exército xapónes (esta representación vai para elas, para que non se lles viren as costas, para non borralas dos libros de Historia, para que o goberno admita que pasou...) sinto complicidade, emoción, furia, conciencia, malicia... Cando todo remata, cunha chea de mozas vestidas de negro, enfeitadas, peiteadas e orgullosas de falar de vaxinas, chamando por Martina para que suba ao escenario con elas a recibir as ovacións e regalarlle un ramo de flores, eu miro para o reloxo... Son as 11, tiña que estar en antena... Marcho a correr, deixándolle unha nota a Martina enriba da mesa de luces. Pídolles perdón por non ir detrás das bambolinas a darlles unha enorme aperta a cada unha delas, pero teño que bulir... O post de hoxe (vaia, de hoxe, deste mes, coma se postease eu tanto) tiña que ser para elas. Parabéns dende o fondo do corazón... e da cona ;)

Día de celebración

Sabiades que
Rosalía de Castro ,
George Harrison,
Pablo Milanés ,
e Vieiros
naceron un 24 de febreiro?

18.2.06

Dies Veneris

(ía poñer as míticas, a de Boticelli ou a de Milo, que non ten brazos, pero esta con Pan ao lado fíxome graza).Día de Venus e de resaca... Esperto, logo de tres horas escasas de sono (nunca atopamos a Lamatumbá), ao carón do meu obxecto de desexo lesionado (xa cambia de lado da cama para que non lle roce a ferida) e cun cuarto de hora escaso para espelirme e ir traballar. Así non hai quen empece o día consagrado a Afrodita con xeito...
En fin, logo dunhas horas de traballo aceleradas (como se me puido pasar por alto que onte Blanca Marsillach e Néstor Rego ofreceron unha rolda de prena, hai que sacar un destaque polo menos... Eu, posta a escoller eventos teatrais, preferira a Carnicería, que me parece ben máis interesante, pero en seguida chaman do Concello para esixir o seu espazo publicitario), como, descanso, e a berregar cos pícaros...
Montamos un poboado indio. Entre pintármonos de peles roxas e organizármonos en tipis xa vai alá media tarde. Marchan, e o meu día non remata, porque aínda temos xuntanza do Foro da Mocidade para planear un macrofestival en abril (quen dixo que o Concerto pola Lingua só se pode facer na semana das Letras?). Váisenos a pinza até cotas insospeitadas, acabamos dedcndindo que Benicassim é unha merda comparado co que nós queremos facer... E tamén decidimos que hai que deixar de facer as xuntanzas en bares. Acabamos no de Morgan, arrodeados pola metade dos axentes culturais da cidade (o Cineclube en pleno coa súa cea dos venres na súa mesa, medio Berrobambán na barra, e de alí un pouco a única promesa que temos para o concerto). Un mencía e unha clara despois, imos para casa, e caio co sono aos cinco minutos. Vai día venéreo... (de Venus, non pensar mal)

16.2.06

Dies Iovis


Ou día de Xúpiter (Zeus, o mesmiño, aí con Xuno / Hera). Pois hoxe non teño un día particularmente divino... Pero feliz, ao fin e ao cabo. Traballo as horas que me corresponden, vou polo meu outro traballo non remunerado pero que me alimenta o corazón a levar uns monicreques que até hai pouco estaban postos a secar na trandeira (pena de non tirarlles unha foto, como a de María), e Nerea tivo o detallazo de axudarme a subir o carro da compra polas escaleiras da casa. Convideina a un licor café, que menos. Polo noso roteiro habitual atopamos a Brais e Antón, minutos antes de que se metan no cinema a ver unha de vaqueiros, e falamos durante un cacho das nosas vidas laborais, sobre todo. Vaia, un día intenso que aínda non rematou. Pode que me achegue á festa...

15.2.06

Dies Mercurii

Día de Mercurio, ou de Hermes, "o de alados pés." Aí arriba está con Atenea, que é das poucas do Olimpo que me cae ben...
Día para mandar mensaxes... Vou con retraso, porque hoxe é cando teño o día belicoso. unha zamorana mandoume un correo protestando porque lle pareceu de moi mala educación que eu lle respostase a unha solicitude en galego. Non lle gustaba que a web do Auditorio non ofrecese versión en castelán, e eu resposteille que todo se andará, pero que se estamos en Galiza e a nosa lingua oficial é o galego, o normal na páxina de inicio do Auditorio de Galicia é que estea en galego. Pois chamoume maleducada. Vaia. Quixera saber que fai esta señora cando le o Washington Post electrónico. tamén lles protesta por teren a versión orixinal en inglés? anóxase se lle respostan en inglés? Considera que para que o Auditorio DE GALICIA estea a "aberto ao mundo" teno que estar en castelán. Agrédeme a min, aos meus, á miña lingua, e á miña idiosincrasia afirmando que o galego non vale, non é lingua. E cando digo que me agrede, digo que me está ferindo no máis fondo, non é unha metáfora. E eu son a maleducada... Para min que a educación pasa, en primeira instancia, polo respecto. En fin, fágolle caso a Cesare e paso moito dela, porque se resposto igual me despiden...
Pero non estamos no día do deus da guerra, así que vou mandar unha mensaxe que levan tempo solicitándome. Aí van cinco da miña recua de manías:
1. Nada máis facer un bocata teño que pegarlle unha trabada, antes de sentar, nin de levalo para a mesa.
2. Sempre levo as mesmas xoias (vaia, abelorios, non se pode dicir que use xoias) Nun lado do corpo que noutro: un anel na man esquerda e dos pendentes na orella esquerda=un pendente na orella dereita, un anel na man dereita e unha pulseira. Tres e tres. Terá algo que ver que eu sexa libra?
3. Para lavar a louza sáenme cancións en portugués ou inglés. Cando me ducho, en galego. Que ten que dicir a psicolingüística ao respecto?
4. Algo da roupa exterior ten que ir a xogo con algo da roupa interior.
5. Cando entro en Pontevedra, conteño a respiración. Non sei se será a emoción de volver á patria chica ou o cheiro...
Nomeo a... Todo Nada. Sei que estás liada, pero veña... Todo o que ti queres (non tes excusa, xa remataches cos exames), O leo i arremecághona!!! (seguro que os punkis tamén teñen manías), El niño de la guía (e de paso dime quen es, que se coñeces á Sofi da Rúa Betanzos non andabamos lonxe...), e... Hummmm... Naraío Nazón, que hai tempo que non posteas (máis ca min, que xa é dicir). Que rule...

14.2.06

Dies Martis

Martes, día de Marte (Ares en Grecia, aí con Cupido / Eros), e aínda por riba San Valentín. Acordo entre dores (algúns me comparan cun pito que acaba de romper a casca do ovo e saír ao mundo). Algo semellante. Non son eu a que sae dun ovo, senón un ovo o que escacha no meu interior, e provoca tres días de contraccións, dores, mareos e febre todos os meses da miña vida fértil. Dubido durante interminábeis minutos se ir ao traballo ou quedar na cama e agardar a que pase un pouco. As dúbidas veñen de certo sedimento da educación que tod@s padecemos, polo cal non só tes que avergoñarte por menstruar, senón que amais tes que levalo con dignidade e enfrontarte ao mundo coma se nada pasase, nin sentises unhas poutas esgazando o útero. Como se fan esas cousas? Con que papo chamas ao traballo e dis que non vas ir até que te atopes mellor por algo que é connatural a ti e polo que se supón que tes que pasar? Finalmente fágoo, e por algunha estraña razón arrepíntome todo o día. Non polas horas na cama, a infusión e o ibuprofeno, que fixeron efecto, non polo tempo perdido de traballo, que farei por recuperar pola tarde e nos días vindeiros, senón por ser tan feble de admitir que a miña condición feminina me dá problemas, e non ter os "ovarios" de berregar co mundo pese a todo. Por que as mulleres sempre renegamos do dereito a que nos doa algo? Por que nos avergoñamos de deixar de cumprir coa nosa obriga porque algo que é tan "natural" pero que nos tortura e destroza o corpo non nos deixa nin pensar? Hoxe teño o día belicoso, como corresponde ao Dies Martis, pero conmigo mesma.
Tamén é un día que dedican ao amor, e mesmo quedo de pedra cando descubro que Galiza nova e Andaina andan polos colexios cunha campaña para "explicar o amor." E iso como se explica? Á fin dou co folleto, e me relaxo perante unha campaña que o que quere é desmitificar esa idea que nos aparva e nos fai pensar en mercar chorradas e celebrar algo o 14 de febreiro. Así e todo, miña nai, a única persoa que me fai agasallos de San Valentín, manda unha mensaxe para dicir que teño o meu en Pontevedra. E non vexan a ilusión que me fai, por moito que odie estas datas e non sexa o convencional... Iso demostra que os mecanismos do amor son ben máis complexos do que pensamos.
Detesto estas conmemoracións estúpidas, esta manía do catolicismo de cristianizalo todo e do capitalismo de explotar as datas que a relixión converte en especiais. Bah, que parvada, capitalismo e cristianismo sempre foron da man. Pero non podo evitar que esta muller que AMO me encha de alegría este día en que quero asasinar a Isabel Coixet (autora, por moi en secreto que o teña, da maioría dos anuncios de compresas), co seu agasallo de San Valentín.
É un día belicoso, pero xa me vinguei a gusto mirando a catro monstros da escena que mo fixeron pasar como nunca este venres en Porriño.
Última hora: mensaxe da miña amiga Iolanda (" No día en que almacéns venden amor monógamo heterosexual, eu reivindico outros amores, libres e eternos. Aí vai unha cestiña de apertas con cheiro a romeiro debuxado no aire. Quérote!") Non se pode ser máis acertada. Este post de dies martis no que non quero ser belicosa e me rebelo contra as miñas hormonas vai dedicado a ela, polos amores libres.

13.2.06

Dies lunae

Pois si, hoxe é luns. Outro luns de tantos, cando xa todas as semanas parecen iguais. O día comezou cun estourido que nos provocou todas as hipóteses que se lle poden ocorrer a un cerebro adurmiñado ás seis da mañá: eu supoñía que rebentaría algunha bombona nunha casa, el ía máis alá e pensaba nun ataque terrorista... Todo o patio de luces alghareado, pero ao final non foi unha cousa nin outra. Só... fogos artificiais (e que conste que a miña primeira ide a antes de abrir os ollos e notar a vibración foi "pero onde son festas?")
En calquera caso, un día normal. Un luns moi luns: traballo, ensaio, agardo que sono reparador, media horiña para postear por primeira vez en meses, case... Noto que me atopo perdida dun tempo a esta parte, que me estou alleando. E hoxe que hai lúa chea, e pola semana romana estamos no día da lúa, agardo algo así coma unha catarse que remate de espelirme. Este blog tiña que ser algo máis ca un diario adolescente, e a miña vida tiña que ser máis ca gañar para sobrevivir e non ter tempo para vivir. A ver se algo dentro de min estoura dunha vez, como os fueghos de Calo.

8.1.06

Día morriñento

LonelinessEn memoria dunha poeta da que non lembro o nome:

"Déixasme a cama chea de pelos,/ de cousas..." (non sei máis).

Déixasme pelos na cama,
enrugas de sabas marcadas na pel,
o teu recendo entre as enrugas das sabas,
media tortilla co teu recendo na mesa,
o pan do teu corpo no sabor da tortilla,
farangullas do pan na lacena.

Déixasme notiñas musicais penduradas xunto cos manteis na trandeira,
xunto coas bragas, o xersei negro e as toallas,
(e máis a camiseta de propaganda de Cola Cao
e os calcetíns que son iguais ás luvas de María).
A guitarra deitada na cama,
o rebumbio da túa voz nas paredes,
a túa mirada de herba e ámbar nos meus espellos,
o teu riso polo medio das potas, das patacas, dos cartóns de leite
(Feiraco, que agora xa non teñen vaquiña, e poñen o van dunha anoréxica.)

Déixasme sorpresas tras da fiestra,
reviravoltas no setestrelo da parede,
unha baqueta de Def con Dos cando estiveran en Caldas no corredor,
un calendario 2006 que che deron no Froiz
que substitúe ao de bombeiros composteláns en bólas do 2005
(que Míster decembro resultou ser veciño da Nerea e compañeiro de facultade do Denís),
"un sumario de xerfa" polos cons do corpo.
As costuras tirantes.

6.1.06

Día para non durmir

Xa avisara, a falta de tempo e de infraestruturas non me permite postear con máis frecuencia. Pero hoxe hai lúa crecente, así que a petición expresa de eue, non vou agardar outro ciclo lunar. Con postear nos cuartos abonda, digho eu.
Resumo das últimas semanas: Ultranoite na NASA por cortesía de Cesare. É alucinante como nos concentramos catro blogueir@s en (penso) menos dun metro cadrado. Ao día seguinte, as dores que me han torturar até a menopausia ou a histerectomía, o que veña primeiro, non me deixaron erguerme até tardísimo. Sorte que teño un anxo (diabólico, por veces) ao meu carón que me fai poleo menta e me leva até a cidade que me pariu entre bafos de celulosa. Polo camiño aínda temos un susto coa buxía. Agardamos polo señor do guindastre, que é arxentino e ten bo humor como para sacalo da casa na Noiteboa, e cadaquén vai cos seus. Noite e día posterior de xuntanza familiar iesascosas...
Semana de choio (bastante morta, parece que morre a actividade cultural na cidade), nova fin de semana... Ceas coas compañeiras de fatigas e cos de aventuras, atopar coa xente que anda no exilio e volve, como o turrón, despedir o ano... Preferín cear na casa paterna, aínda que recibira un convite moi tentador. Pero logo fumos ø, unha botella de licor café póstumo do meu abuelo e máis eu, xunto con m)alicia, cesare e máis xente a unha casa preciosa. Benaventurad@s @s que vivides nela, que sexades felices nese paraíso.

Ao día seguinte, optamos polo remedio tradicional contra a resaca: peliculón, estomballe e comida.
Como dicía ao comezo, non apetece durmir nunha noite coma hoxe. @s que somos nen@s eternamente seguimos agardando que algo ou alguén entre pola porta do balcón e encha os zapatos de agasallos.
De pequena pedía Nenucos, libros e unha casa. De adolescente, un mozo e que me deixaran ir a un concerto de Bon Jovi (tiña trece anos, sexan comprensiv@s). E de maior, case non me quedan desexos que pedir. Hoxe tiven unha arroutada cando viña no tren, lendo e mirando para o Lérez. Decateime de que xa non quero nada máis: teño un traballo do que gozo moitísimo, un espazo propio, amig@s, ideas, proxectos, algo polo que loitar e no que investigar, marcas de sabas que nunca se han borrar, xente do teatro, tropa de carallo, seres queridos cos que comparto máis que sangue... Que lle pido aos Reises? Despois de ler a carta de María de Mallou, algo semellante. Pido para min e para quen quero mil momentos máis como os que xa puiden vivir, que tiremos con tanto egoísmo, tanto aghobio co material (paradoxal dicir isto no día mundial do consumismo desaforado), tanto comernos a cabesa, tanto facérmonos @s dur@s e madur@s, e tanta hostia, e vivamos. Felices Reises!!! E se traen carbón, benvido sexa. Vai tal frío no Franco... Despídome até a próxima lúa que xa é chea!!! Biquiños, aleghría, saúde e anarquía.