16.6.06

Día de loito

É duro de asimilar, pero miñabuela xa non está. "Parecía indestrutible", dicía meu irmán. Pois é certo, parecía que Marita non ía acabar nunca. Pero sei que non marchou de todo, que algo dela quedou connosco. Quedan as súas palabras, "canfurneiro/a", "escachapedriñas", "cagho no cativo de Rita", "vai rezar" "vai á mosca", "que loca de Cañete"... Quedan as súas mans gastadas da lixivia e da cociña en cada recuncho da casa de Pantín... Queda a receita do arroz con leite que facía polo San Xiao, da "sopa de legumbre", dos freixós (moi parecida á que me deu Jan ;), pero cada cociñeira ten a súa técnica...), da "lechefrita"... Quedan as súas expresións na miña cara, na do meu irmán e a miña nai, os tres orfiños que deixou... Quedaron as súas historias da guerra, a súa memoria. Queda o seu baby colgado tras da porta da cociña, que parece que o vexo andar pola casa e que escoito os axóuxeres (non sei onde os levaba, pero sempre que andaba pola casa soaban axóuxeres)... Queda o seu riso no salón, debaixo da mantiña coa que sentaba no sofá a comer a súa froita e mirar a tele... Os seus dos pares de lentes (os de preto e os de lonxe, que ás veces poñía os dous á vez porque lle encantaba estar no allo e máis no tallo, non perder detalle nin da "novela" da tele nin do labor que estaba a facer)... Quedoume unha colcha de labor súa, por certo, que vou poñer xa (sempre me dícía: "téñoche para cando cases manteis, toallas, colchas"... Todo co seu labor feito. Ultimamente xa era máis realista e dicía "téñoche para cando vivas soa...")... Queda a súa voz rezando o rosario mentres facía as camas, que tiñas que facela correndo antes de almorzar se non querías que cha fixese ela nun descoido... Non nos deixaba facer nada, tanto é así que custounos ben atopar o cadro da luz e a chave da auga de Pantín, porque Marita controlábao todo. Non paraba. E cando parou, parou de vez. Supoño que non aguantaría estar sen poderse mover e que houbese que coidar dela. Esta muller, con tal de non molestar... É igual. Agora está no nicho co seu home, con Pepe, o "Cho". Pero eu sei ben que quedou en nós...

2.6.06

Un día aínda vou rebentar...

Esta cousa gore-kistch é un fragmento dunha foto titulada "Aye, me (heart explotion)", de Alex McQuilkin. Pareceume axeitada...

Non paro. Síntome soa perante o perigo,
fago equilibrismos para que todo cadre, aínda teño que ir pagar o piso, atender aos pícaros, nutrir un programa de radio con algo de contido, e se dá tempo, era boa idea comer un pouco e durmir outro pouco. Mañá será outro día...

Aínda que estou demasiado cansa como para ir. Como diría m)alicia, non sei se as frita, non sei se as coza. Ou se non as faga, directamente. Voume declarar en folga de lecer, que ás veces é unha carga maior có traballo (abonda con lembrar o sábado pasado, cheo de situacións comprometidas...) Tiven conversas interesantes con María, e descubrín que é verdade iso de que abonda con estar emparellado para espertar morbo... Na mesma noite se me manifestaron sendos intereses polos dous membros dunha parella. Difícil de esgazar, por outra parte. Ánimo, que mañá é festa... Eu tamén iría, se non fose porque Carboeiro chama por min, e a voz das augas do Deza sempre me foi moi convincente. Voulle facer caso a Brais e probar a bautizarme nel (así de coña, eh, sen contido relixioso), a ver se renazo...