28.4.07

Días de abril

Estes días teño unha música na cabeza (ben, dúas). É inevitable, logo dun 25 tan emotivo (levamos 20 anos sen el). Estou escoitando mentres escribo estas liñas o Cantar alentejano, e non podo evitar que se inunden os ollos. Polo contido da canción, e por lembrar que mentres peregrinaba, hai cousa dun ano, con eue, na súa busca da lembranza, disque, de Catarina Eufémia, outra señora morría en Pontevedra. Morría aos poucos. A que pariu á que me pariu a min. Nunca pensei que a había botar tanto de menos. Agora xa rematou esa canción e empezou Grândola, que dá máis ánimos (menos mal).

Vou lanzar un meme melancólico, pero non me fagades moito caso. Cinco cancións/ escenas de filmes (aínda que xa houbo un precedente)/ pasaxes de libros que vos solten unha bágoa. Eu confésovos que recursos utilizo para facer que o meu personaxe, Nuria, solte os mocos no colo de Sor María. Xa me dixo Xan Casas cando empezou a dirixirnos: "Tes dúas opcións: Stanislavski ou Grotovski; a túa nai morta ou cebolas picadas a dous milímetros dos ollos antes de saíres á escena". E claro, preferín chorar de sentimento que con química. O truco: concentrarse nunha imaxe e unha música que saibamos que nos vai tocar a fibra (ben, tampouco concentrarse tanto como para que se nos esqueza o texto...)

1. O Cantar Alentejano, como xa dixen.
2. Máis músicas: The Kids. Está no Berlín, de Lou Reed, e foi censurada en España, en tempos, pola súa intensidade. É a historia dos servizos sociais quitándolle os fillos a Caroline. A parte na que os cativos choran chamando por ela... Dios, hai que ser de pedra para soportalo!
3. Películas: cando Alfredo se despide de Toto na estación de tren en Cinema Paradiso, de Giusseppe Tornatore.
4. Imaxes: unha vez mandáronme un correo deses en cadea sobre as matanzas de focas. Teño gravada a lume unha foto de bebé foca morto a paos e cos ollos abertos... Non a poño no post porque non podo mirala diante!
5. Letras: no final d'Un cuarto de seu, de Virginia Wolf, no capítulo VI, este párrafo cargado de retranca:
Nunca (as mulleres) fixestes gran descubrimento ningún. Nunca fundastes imperios nin dirixistes exércitos. As obras de Shakespeare non as escrbistes vós, e nunca evanxelizastes a unha raza "bárbara" na bendita civilización. Que excusa tendes? Sería doado dicirdes, sinalando as rúas, prazas, e bosques do mundo, salferidos de xente branca, negra e de todas as cores, ocupada en circular, e emprender cousas e amarse, "nós tivemos outro traballo entre mans: sen a nosa feitura, os mares non terían sido navegados, e esas terras fértiles serían un ermo. Nós parimos, alimentamos, lavamos e ensinamos, até os seis ou sete anos, se cadra, os 1.623 millóns de seres humanos (daquela) da existencia. E iso levounos un pouquiño de tempo".
Emocióname, que pasa? (perdón pola tradución trapalleira, seguro que na edición galega se entende mellor). O dito, confesade que cousas vos emocionan até as bágoas... Eue, Jan, Indómita, Cesare e mariademallou... Pasamos da lubricidade da MMMeMMMe anterior a outro tipo de emocións!

21.4.07

Días armados:

Xa sei que non é xeito de postear así, nunha fermosa mañá de sábado primaveral, pero é inevitable: o luns quedamos pampos cando escoitamos a nova do masacre na redacción. Horas despois volvín quedar pampa na casa cando vin que a cifra de vítimas case se duplicara. Ao día seguinte aínda lle damos voltas ao tema: o país con maior taxa de mortalidade por armas de lume, o que máis armas vende tanto dentro como fóra das súas fronteiras, ergueuse estarrecido polo masacre. E aínda vén a ANR dicindo que se o alumnado da Universidade Politécnica de Virxinia estivese armado, como corresponde a cidadáns que miran pola súa seguridade, non tería pasado tal masacre porque se terían defendido. A lóxica do país que soluciona os problemas con inxeccións letais, guerras preventivas ou torturas en Guantánamo, a de "morto o can, acabou a rabia". Pero a rabia é moito máis fonda. Ten que ver co poder, ou coas ansias de poder. E sigo quedando pampa cando, para ilustrar a nova, busco no flickr (por aquilo dos dereitos) algunha fotografía ilustrativa. Dou cunha chea de usuarios que teñen armas nas súas casas, e, orgullosos delas, exhíbenas ao mundo dende o seu espazo virtual. Escollo unha en que o rifle está pousado nun mantel ou cobertor de flores. O paradoxo posto sobre a mesa: a normalización, ou domesticación, do masacre. Un terzo dos fogares con armas na casa. Quedo pampa.

Outro episodio de violencia menos drástico, pero ben máis próximo, tivo lugar hai unha semana. Un sábado de abril ben bonito, o barrio cheo de vida, ensaio da coral polifónica kolhoseira a tarde para ese tributo que queren gravar, e remata o día do mellor xeito posible: kolhós, churrasco e República (14 de abril)! Unhas horas máis tarde, resolta a marchar para a casa, a barbarie estoura na praza: un individuo chama "sudacas de mierda" a outros, e convoca a berros aos "españoles" a unha cruzada contra a inmigración. Intervimos e o interfecto ameaza: "Que tengo una 9 milímetros aquí detrás!" A poeta das ortigas e máis eu retrucamos, case ao tempo (púxonolo a "güevo", francamente): "Que che mide 9 milímetros o que?" Ter non tiña nada, á parte de farlopa a cen por hora por todas as arterias e algún transtorno psicótico, pero o caso é que choven hostias, retíranlle unha botella que ten na man antes de que se lle ocorra escacharlla a alguén na cara, e reparo no sangue que lle escoa pola caluga. Chamo a unha ambulancia mentres tentamos manter ao ghicho tranquilo, e finalmente mándana (primeiro os coches da policía, a ambulancia despois, sonche a hostia). Intervén aínda outro rapaz, "dejarme a mí, que soy militar!", "carallo, o que nos faltaba para a festa", penso. E deixamos alí ás forzas da orde pública, ao lexionario orgulloso de selo falando con eles e dando o seu diagnóstico da situación, e máis ao xenófobo endinado con 9 milímetros ficticia, e cada moucho ao seu penedo (uns mouchos para a casa e outros para o Maycar, vaia). Sigo quedando pampa. Hai un ano ataques homófobos, e agora este tipo que vén evidentemente a buscar liorta no sitio indicado, onde sabe que as súas palabras doen. Por que violencia gratuíta? Que lles (nos) pasa? Que ansia de poder se agocha tras do exercicio da violencia? Exercicio lexitimado, ás veces: que sensación ten o militar cando afirma que el ten potestade para solucionar o problema e falar coa outra forza pública, e aparta ao resto dos presentes? Que tería pasado se isto chega a ser Virxinia e a nove milímetros non fose unha fantasmada, senón real? Sen ser tan extremista, que tería pasado de seguir chovendo hostias, de non quitarlle a botella da man, de non reparar en que hai sangue enchoupando o asunto?

5.4.07

Día MMMMM (ou RRRRR)

Non é porque estea rosmando de pracer como o Ghandoi cando lle fago mecos, é porque... Por fin temos R na casa! E por fin conseguín postear algo dende o meu portátil, xa que co Mac do eue (e cos Macs do mundo en xeral) non consigo entenderme. Pois agora que estamos conectad@s, vouno celebrar respondendo á petición da Rapaza do Arco, e facendo que rule esa luxuriosa cadea do blogomillo, tan axeitada para estas datas de abstención e recollemento. Aí van cinco das miñas moitas bandas sonoras X:
1. Rollo tantra: Within you without you dos Beatles (esa época na que George Harrison ía pola India e volvía inspirado).
2. Rollo "leather": Venus in Furs, de Lou Reed, evidentemente.
3. Calquera da banda sonora de 9 songs, ese filme de Michael Winterbottom (ver haicu nº 7)
4. Calquera dos Doors pode valer ben... A voz do Jim Morrison queda ben en calquera contexto, pero neste, no que máis (The Crystal Ship, verbigratia).
5. "L'amour est un ouseai rebelle", interpretado pola mezzo que cadre (Carmen, de George Bizet. Que pasa? Unha ten as súas rarezas...)

Podería esbardallar sobre as cancións axeitadas para o momento pre e o post, pero son horas de cear... Así que vou encomendarlle a cinco blogueir@s que sigan co tema e facer unha tortilla, que morro coa fame. @s elexid@s son...
1. Cesare, xa estás tardando!!!
2. Dreeu, ponte a pensar en musiquidades eróticas.
3. Fontiala, que levas moito sen postear.
4. Ber.toooooo!!! Despois de ver as túas "dez", non podo vivir sen coñecer as túas MMM!!!
5. Jan, tamén levas bastante tempo sen dáresnos novas... Aínda que entendo que hai pouco tempo.

Hala, xa tendes "deberes" para Semana Santa!