Día das nais...

Porque alguén decidiu que os días consagrados á Virxe son axeitados para gastar os cartos en agasallar ás que nos pariron. Polo tanto estou no Lérez, coa que me pariu e coa que a pariu a ela, ao mesmo tempo. Eu parir non parín, pero teño un pequecho que coidar na casa. Ten un olliño enfermo e ademais teño medo de que para combatir o aburrimento lle dea por arañar as cadeiras e destrozar documentos importantes, que son as afeccións felinas por excelencia. Foi unha fin de semana movida, despois de días de mudanza, de traballo intenso, de asumir responsabilidades novas, de facer o mellor programa de radio en moito tempo grazas ao bo facer de m)alicia, e de facer de assistant manager nunha das paraxes máis fermosas da nosa costa, para unha diva a quen o despiste levou a experimentar coa hibridación galaico-andalusí, e resultou unha interesante mestura de cabeza lolailo (os pendentes vermellos e a flor, cortesía de Nievitas) e corpo de bailadora galega (eu tiña que velar pola integridade do traxe, e a verdade e que se pasa mal mirando a un punki facer cousas de punki cun dengue e un mandil de gala que teñen que rematar con todos os abalorios de azabache íntegros). Días intensos, si. E agora voume despedir da miña nai e da nai da miña nai e volver á miña casa a facer de nai co Ghandoi (o nome vén de Fene, como el... Non me preguntar polo significado).