Día (un pouco) triste

Vou botar de menos moitas cousas: as rexoubas polo messenger, o básquet de oficina (ou tiro á papeleira), os ordenadores que se apagan cando se pon en marcha a cafeteira, botarlle cantigas a Ictio, comentar friqueríos con Modesto, o sorriso de Jan cando baixa facer café ou comer e falamos da programación cultural, ese tema que nos uniu tanto tempo, os risos, mesmo os momentos de agobio. Vou botar de menos os correos que me chegan dende Bos Aires, apertas ao lonxe, paquetiños de información sempre cunha nota agarimosa pegada. Hoxe vin a miña cadeira baleira e deume un aquel de saudade (tranquilo, Zerovacas, déixoche a boa, non a que ten "trampa").

Debe ser algo parecido a cambiar de país: miras por última vez e cada lugar está cheo de significado. Agora lembro cada momento e o gardo como un lugar querido na memoria: a loucura da sala de partos cando demos a luz á criatura, as noites ao pé da noticia, as fins de semana de teletraballo, novas e preciosas relacións, un aniversario en concreto, moitos aniversarios con pinchos degustados na mesa de xuntanzas, o recordo dos que estiveron e xa non están (a lista é longa, longa, longa), a inmensa e continua aprendizaxe. O xoves pasado, o consello de redacción máis riquiño que coñecín arrincoume literalmente as mans do teclado e levoume de cañas. O venres estaba sentando nunha mesa nova, con xente nova. Hai moitas esperanzas e proxectos, pero, non o vou negar, unha enormísima morriña tamén. Unha aperta enorme, compañeiros.