Chega o 2 de febreiro un ano máis, con todas as súas consecuencias:
1. Se a Candeloria chora, vai medio inverno fóra (xa pode!), pero se ri, medio inverno está por vir (cagho en...).
2. Fin das xaneiras (acabou o de espertar cos miaños desesperados de Ghandoi a chamar polas gatas da parroquia. A Catuxa o tema sópralla bastante de momento).
3. Casan os paxariños! E un pimpín e unha gaivota fan as vodas de... de cotón, seica.
Vía O cartafol de silencios acórdanme Marco Valerio Marcial e tamén Catulo. Sobre todo este:
Viuamus, mea Lesbia, atque amemus,
rumoresque senum seueriorum
omnes unius aestimemus assis.
Soles occidere et redire possunt:
nobis, cum semel occidit breuis lux,
nox est perpetua una dormienda.
Da mi basia mille, deinde centum,
dein mille altera, dein secunda centum,
deinde usque altera mille, deinde centum.
Dein, cum milia multa fecerimus,
conturbabimus illa, ne sciamus,
aut nequis malus inuidere possit,
cum tantum sciat esse basiorum.
Tiña unha tradución moi boa ao galego, pero desapareceume :( Se consigo recuperala xa a colgo.
2 comentários:
Tocárame traducilo ao catalán nos meus tempos de estudante co mellor profe de latín que tiven, que nos puña os Carmina Burana a toda brasa na clase. Mi ma, canto choveu (e que nos siga chovendo, aínda que sexa.)
a marmota dos eua disse que aínda faltam seis semanas de inverno... a ver se só é para eles...
beijos
Enviar um comentário