8.1.06

Día morriñento

LonelinessEn memoria dunha poeta da que non lembro o nome:

"Déixasme a cama chea de pelos,/ de cousas..." (non sei máis).

Déixasme pelos na cama,
enrugas de sabas marcadas na pel,
o teu recendo entre as enrugas das sabas,
media tortilla co teu recendo na mesa,
o pan do teu corpo no sabor da tortilla,
farangullas do pan na lacena.

Déixasme notiñas musicais penduradas xunto cos manteis na trandeira,
xunto coas bragas, o xersei negro e as toallas,
(e máis a camiseta de propaganda de Cola Cao
e os calcetíns que son iguais ás luvas de María).
A guitarra deitada na cama,
o rebumbio da túa voz nas paredes,
a túa mirada de herba e ámbar nos meus espellos,
o teu riso polo medio das potas, das patacas, dos cartóns de leite
(Feiraco, que agora xa non teñen vaquiña, e poñen o van dunha anoréxica.)

Déixasme sorpresas tras da fiestra,
reviravoltas no setestrelo da parede,
unha baqueta de Def con Dos cando estiveran en Caldas no corredor,
un calendario 2006 que che deron no Froiz
que substitúe ao de bombeiros composteláns en bólas do 2005
(que Míster decembro resultou ser veciño da Nerea e compañeiro de facultade do Denís),
"un sumario de xerfa" polos cons do corpo.
As costuras tirantes.

2 comentários:

eue disse...

Déixoche todo iso
pero
non te deixo nin parvo

;-)

eue disse...

Ah, e a poeta é Mónica Góñiz