Día V

O xoves xa non quedaban entradas, e onte menos todavía. Pero finalmente conseguín entrar, e a vida era unha festa detrás das bambalinas do Principal. Unha chea de mulleres vestidas de negro, altas, baixas, gordechas, delgadas, sardas, italianas, inglesas, galegas, maiores, menores, enfeitándose e xustando o moño con cricas (simpática homonimia dos prendedores do pelo e os órganos sexuais), poñendo medias de reixa, enredándose en boas de plumas... Martina e Karen non paran, coa súa arte para téreno todo baixo control e as súas camisetas rosas, de arriba para abaixo... Mabel repasa e vai cambiando de roupa. Unha das actrices fai gárgaras para aliviar a noite de festa e licor café do día anterior, lóxica e necesaria despois dunha estrea.
Xan Casas enfeita como pode a outra das actrices, e a súa mirada entre olleiras delata que a festa foi enorme para el tamén. Subimos fumar un cigarro, e conta que o que onte aconteceu nesas táboas foi unha milagre...
Pero cando lle pregunto como se sinte ente tantas e tan tremendas mulleres, confesa que o primeiro día estaba "acojonado", e nunca me aparece tan acertada a expresión, perante tal exército de vaxinas.
Xa queda pouco. Martina anuncia que está a entrar o público, e dúas delas comen parte do atrezzo necesario para a escena do picnic... Fan un "merda" colectivo, que consiste nunha inmensa aperta, chimpan e berran, e míroas con admiración e parte de envexa. Moita merda, miñas nenas. Baixo onda Martina, que non conforme con dirixir a interpretación destas mulleres controla tamén luces e son, con esa incrible capacidade súa de facer mil cousas á vez e non perder o sorriso.
E de repente... Mabel Rivera dá paso a unha sucesión de monólogos nos que as conas silenciadas, rasuradas, inundadas, reprimidas, gozosas, violadas, paridoras, menstruantes, furiosas, de todas as mulleres do mundo, teñen voz. Río a rachar co cabaré no que Paola, Nati e Mónica falan coa voz que terían as súas vaxinas se puidesen, con Paola de novo explicando como aprendeu a querela dende que un home quería mirarlla con esa súa voz italiana de veludo, éncheme de tenrura a velliña que fala dela por primeira vez e a moza que atopa o seu clítoris, tremo e cáenme as bágoas cando Rachel se mete na pel dunha moza serbocroata para contar "A miña vaxina era unha aldea... os soldados invadíronna, arrasáronna, incendiáronna", e cando escoito a gravación final sobre a cantidade de mulleres asiáticas que foron convertidas en escravas sexuais polo exército xapónes (esta representación vai para elas, para que non se lles viren as costas, para non borralas dos libros de Historia, para que o goberno admita que pasou...) sinto complicidade, emoción, furia, conciencia, malicia... Cando todo remata, cunha chea de mozas vestidas de negro, enfeitadas, peiteadas e orgullosas de falar de vaxinas, chamando por Martina para que suba ao escenario con elas a recibir as ovacións e regalarlle un ramo de flores, eu miro para o reloxo... Son as 11, tiña que estar en antena... Marcho a correr, deixándolle unha nota a Martina enriba da mesa de luces. Pídolles perdón por non ir detrás das bambolinas a darlles unha enorme aperta a cada unha delas, pero teño que bulir... O post de hoxe (vaia, de hoxe, deste mes, coma se postease eu tanto) tiña que ser para elas. Parabéns dende o fondo do corazón... e da cona ;)