Un día aínda vou rebentar...

Esta cousa gore-kistch é un fragmento dunha foto titulada "Aye, me (heart explotion)", de Alex McQuilkin. Pareceume axeitada...

Non paro. Síntome soa perante o perigo,
fago equilibrismos para que todo cadre, aínda teño que ir pagar o piso, atender aos pícaros, nutrir un programa de radio con algo de contido, e se dá tempo, era boa idea comer un pouco e durmir outro pouco. Mañá será outro día...

Aínda que estou demasiado cansa como para ir. Como diría m)alicia, non sei se as frita, non sei se as coza. Ou se non as faga, directamente. Voume declarar en folga de lecer, que ás veces é unha carga maior có traballo (abonda con lembrar o sábado pasado, cheo de situacións comprometidas...) Tiven conversas interesantes con María, e descubrín que é verdade iso de que abonda con estar emparellado para espertar morbo... Na mesma noite se me manifestaron sendos intereses polos dous membros dunha parella. Difícil de esgazar, por outra parte. Ánimo, que mañá é festa... Eu tamén iría, se non fose porque Carboeiro chama por min, e a voz das augas do Deza sempre me foi moi convincente. Voulle facer caso a Brais e probar a bautizarme nel (así de coña, eh, sen contido relixioso), a ver se renazo...