O día despois

Mimadrequirida. Estou feitiña pó despois da macroinauguración do niño novo. Cheguei acontar vinte e sete persoas! (e máis o ghato) a bailar, beber e rir. Momentos míticos: m)alicia e máis eu bailando na bañeira, conga pola sala e a cociña, momento cantautor vestido de soldado do Berlín Leste do eue con acompañamento de pandeiretas, a performance de Chus facendo escenas pronográficas entre unha vaquiña de peluche (que se lle apretas a barriga fai "muuuu") e a vaquiña que hai pintada nun vaso (que tamén pon Moooo, conócese que a vaca do vaso é anglófona) e os exercicios ximnásticos coa barra. E, mágoa que fose vivido en solitario, o momento no que volvo a casa e descubro que non teño as chaves, tento aghabear e entrar pola fiestra da cociña, que está entreaberta, non dou (ben, a casa é segura, é imposible que nos entren a roubar), e descubro que as chaves quedaron preto da fiestra, na mesa da cociña, tento enganchalas cun boli, pero móvoas o xusto para que caian ao chan e esgoto a miña última posibilidade. Quero chamar a eue, pero o móbil tamén quedou dentro. As cabinas da Porta Faxeira coñéanse de min, solto varios improperios contra Telefónica, subo ao Avante, onde deixei ao kolhós todo, e non están, chamo dende Cervantes. Están no Maycar (como non!). Pois veña, a seguila.
Pero hoxe, de tranqui! Imos ver a un colega que hai tempo que non miramos... Outro animaliño escénico. E para a cama cediño, que falando de animalidades escénicas, mañá tócanos en Porto do Son, e hai que estar espelida para cargar a escenografía, descargala, montala, preparar o atrezzo, desmontala, recoller, volver cargar, volver descargar... Ah, si, e representar a obra tamén. Veña, ata outro día en que teña máis lucidez e algo máis interesante que contar...