Días macabros

Púxenme a escoitar o Concerto Grosso de Häendel que tiña meu avó pola casa de Sarandón. A escolla dese disco foi se cadra un sinal subliminal do subconsciente para lembrarme a data en que estamos. Púxenme a mirar pola fiestra, como reflicten as pingas de auga os edificios de enfronte, coma microespellos convexos.

Chove. Choro. Xa está ben de pingueiras... Vou facer unha necrolóxica. Mellor, vou recuperar notas do protobló, de cando todavía escribía en papel: este poema escribino na noite do 30 de agosto.

PLANS PARA O FUTURO
Cando xa non quede vida no meu corpo
non quero un cadaleito.
Non quero choros nin rezos,
non quero flores nin esquelas.
Que me abran e aproveiten o que poidan,
coma na mata do porco.
Se algho das miñas entrañas pode valer,
adiante, reciclémolo todo.
Iso si, ghardaime os ósos.
Soterrádeos ben fondo, mirando pró mar,
e metede con eles un caderno,
un bolíghrafo,
e un ollo de vidro.