Días de primavera, de poesía do teatro, da auga, da árbore...

Moitos días, moitas cousas. Xa hai coma vinte días desque non escribo, e aínda que agora xa teño con que (non era sen tempo!) fáltame a conexión, e aínda teño que recorrer aos cíber. Pois si: foron días de poesía (de intentos frustrados), de teatro, días de moita auga que nos fixeron nadar ao somorgullo máis do habitual... E máis ben pouca primavera. Días de cambio, de equinoccio, de remate de moitas cousas. Logo dun inverno metida no tobo, toca saír. Sigo buscando espazo de meu, e mesmo dubido se voltar ao niño. Tampouco teño o futuro moi claro... A ver que pasa. De momento estou, como diría o Silvio, "Como esperando abril."´egue a ser necesaria unha revolución en moitos ámbitos, para botar a andar dunha vez. Ás veces é mellor dar volta e volver andar o camiño de novo... Ai, mellor paso de poñerme trascendente. Estamos nun cíber, as súas costas contra as miñas, mirando cadaquén para a súa pantalla. Xa está ben! unha cousa é que nos coñeceramos nunha clase de literatura e cultura dixital, pero outra que esteamos abducidos polas máquinas... Se aínda tivese algo que dicir, eu tamén. Pois nada. Como non estou inspirada, vou sentar onda el e darlle a brasa un pouco (a ver como lle saen os post, que logo a xente non sabe como interpretalos... Abur!)