Día de loito

É duro de asimilar, pero miñabuela xa non está. "Parecía indestrutible", dicía meu irmán. Pois é certo, parecía que Marita non ía acabar nunca. Pero sei que non marchou de todo, que algo dela quedou connosco. Quedan as súas palabras, "canfurneiro/a", "escachapedriñas", "cagho no cativo de Rita", "vai rezar" "vai á mosca", "que loca de Cañete"... Quedan as súas mans gastadas da lixivia e da cociña en cada recuncho da casa de Pantín... Queda a receita do arroz con leite que facía polo San Xiao, da "sopa de legumbre", dos freixós (moi parecida á que me deu Jan ;), pero cada cociñeira ten a súa técnica...), da "lechefrita"... Quedan as súas expresións na miña cara, na do meu irmán e a miña nai, os tres orfiños que deixou... Quedaron as súas historias da guerra, a súa memoria. Queda o seu baby colgado tras da porta da cociña, que parece que o vexo andar pola casa e que escoito os axóuxeres (non sei onde os levaba, pero sempre que andaba pola casa soaban axóuxeres)... Queda o seu riso no salón, debaixo da mantiña coa que sentaba no sofá a comer a súa froita e mirar a tele... Os seus dos pares de lentes (os de preto e os de lonxe, que ás veces poñía os dous á vez porque lle encantaba estar no allo e máis no tallo, non perder detalle nin da "novela" da tele nin do labor que estaba a facer)... Quedoume unha colcha de labor súa, por certo, que vou poñer xa (sempre me dícía: "téñoche para cando cases manteis, toallas, colchas"... Todo co seu labor feito. Ultimamente xa era máis realista e dicía "téñoche para cando vivas soa...")... Queda a súa voz rezando o rosario mentres facía as camas, que tiñas que facela correndo antes de almorzar se non querías que cha fixese ela nun descoido... Non nos deixaba facer nada, tanto é así que custounos ben atopar o cadro da luz e a chave da auga de Pantín, porque Marita controlábao todo. Non paraba. E cando parou, parou de vez. Supoño que non aguantaría estar sen poderse mover e que houbese que coidar dela. Esta muller, con tal de non molestar... É igual. Agora está no nicho co seu home, con Pepe, o "Cho". Pero eu sei ben que quedou en nós...