16.6.06

Día de loito

É duro de asimilar, pero miñabuela xa non está. "Parecía indestrutible", dicía meu irmán. Pois é certo, parecía que Marita non ía acabar nunca. Pero sei que non marchou de todo, que algo dela quedou connosco. Quedan as súas palabras, "canfurneiro/a", "escachapedriñas", "cagho no cativo de Rita", "vai rezar" "vai á mosca", "que loca de Cañete"... Quedan as súas mans gastadas da lixivia e da cociña en cada recuncho da casa de Pantín... Queda a receita do arroz con leite que facía polo San Xiao, da "sopa de legumbre", dos freixós (moi parecida á que me deu Jan ;), pero cada cociñeira ten a súa técnica...), da "lechefrita"... Quedan as súas expresións na miña cara, na do meu irmán e a miña nai, os tres orfiños que deixou... Quedaron as súas historias da guerra, a súa memoria. Queda o seu baby colgado tras da porta da cociña, que parece que o vexo andar pola casa e que escoito os axóuxeres (non sei onde os levaba, pero sempre que andaba pola casa soaban axóuxeres)... Queda o seu riso no salón, debaixo da mantiña coa que sentaba no sofá a comer a súa froita e mirar a tele... Os seus dos pares de lentes (os de preto e os de lonxe, que ás veces poñía os dous á vez porque lle encantaba estar no allo e máis no tallo, non perder detalle nin da "novela" da tele nin do labor que estaba a facer)... Quedoume unha colcha de labor súa, por certo, que vou poñer xa (sempre me dícía: "téñoche para cando cases manteis, toallas, colchas"... Todo co seu labor feito. Ultimamente xa era máis realista e dicía "téñoche para cando vivas soa...")... Queda a súa voz rezando o rosario mentres facía as camas, que tiñas que facela correndo antes de almorzar se non querías que cha fixese ela nun descoido... Non nos deixaba facer nada, tanto é así que custounos ben atopar o cadro da luz e a chave da auga de Pantín, porque Marita controlábao todo. Non paraba. E cando parou, parou de vez. Supoño que non aguantaría estar sen poderse mover e que houbese que coidar dela. Esta muller, con tal de non molestar... É igual. Agora está no nicho co seu home, con Pepe, o "Cho". Pero eu sei ben que quedou en nós...

10 comentários:

Anónimo disse...

Sintoo nena. Unha aperta

Anónimo disse...

Sinto o que aconteceu. Sempre nos resulta difícil enfrentarnos a este momento. A todo imos afacéndonos gracias ao paso do tempo...

Unha aperta e un beijo guapa.
:)

Artipractor disse...

Lo siento!!
La esencia de tu abuela siempre permanecerá contigo!!
Un beso.

Lúa Neghra disse...

Moitísimas grazas aos catro polos ánimos... É certo, Jan, iso de porfiar é moi ferrolán... A min chamábanme "porfiúda" cando estaba encirrada nalgo... Moitos bicos :)

eue disse...

Marita desembocou en ti. ;-)
Un bico ghrande

mariademallou disse...

un bico ghrande coma a memoria que o gharda todo

SurOeste disse...

Acabo de descubrir o teu comentario entre os careixós meus e acabei lendo os teus últimos post. Este impresionoume moito. Aínda onte comentabamos o meu home e mais eu que a miña avoa case non morreu porque nos lembramos tódolos días dela e sempre nos acabamos rindo das súas ocorrencias.
Un abrazo

Anónimo disse...

Marita era moita marita. Ninguén sabía cal era o seu nome, poucos coñecían que era mercedes... pero iso daba igual... non deixaba pedaciños do seu corazón aquí e alá, senón que tiña a habilidade de ofrecer o seu enorme corazón en todo aquel lugar no que estaba, e diso teñen boa conta en ferrol e en domondón.

Se tardaba máis de dous días en chamala, o contestaren respondíame: Ola escachapedriñas, xa te olvidabas da túa abuela?
Imposible marita, imposible...
Para min, como di lua-neghra segues a ser indestrutible. A que nos coidou non só a nós e a nosa nai, senón os nosos amigos, a tódalas persoas que a visitaban e a querían.
Quérote marita, sempre estarás comigo.

Mar e Lúa disse...

Xa pasou tempo desde que escribiches este post... Acabo de lelo por casualidade, e tiña que dicirche que me pareceu precioso. Meu avó morreu hai pouco máis dun ano, e aínda me lembro moito del, sobre todo estes días... E agora un chisquiño máis gracias a ti :)
Espero que esa sensación de desacougo que sempre se sinte neses momentos amainase polo menos un pouquiño.
Mándoche unha aperta e moito ánimo.

Lúa Neghra disse...

Ei, outra (mar e) lúa da beira do Lérez! Encantada de te coñecer :) Agardo máis posts...