Días vaghos...

Nunca gocei tanto da folganza como estes días. Esa imaxe da sesta a dúo de Ghandoi e eue no sofá da casa é a metáfora perfecta. Logo da noite pallasa aínda demos unha voltiña por Boiro, por Moaña, onde gozamos do son de Oskorri e da hospitalidade de Albagal, e directiños para o paraíso de Ons, onde as estrelas se miran mellor ca en ningún outro lugar, a festa de músicas internacionais (da gaita á txalaparta, dos djembés á guitarra) estouraba cada noite á beira da praia, e as gaivotas e cormoráns son os auténticos habitantes. Antes tamén había araos, pero non sobreviviron á merda do Prestige.

Logo duns días de relax e aperturas de novos horizontes, rumbo á fronteira, e tres días de música e hipirmo (relativo, xa pasaron corenta anos de Woodstock e os novos festivaleiros sementan o campo de vasos de plástico e cabichas e levan o bañador posto cando se meten no río). Descubrimentos interesantísimos, sorpresa e abraio, festa a rachar e moita auga! Cinco horas seguidas sen parar de chover na noite do martes, que combatemos a golpe de Porto (bebido antes de entrar no recinto, o control policial non o deixou pasar).

E nada, volta ao fogar, recuperación a golpe de xaropes e vitamina C efervescente portuguesa, dous días na matria deixándome coidar polos meus e comer o peixe que non como o resto do ano (o interior e a vagancia, é o que teñen). Agora, cunha boa reserva de fósforo e ácidos graxos conseguida a base de marraxo, lirio, sardiñas e parrochas, aínda queda a metade do livin' easy ou dolce far niente, ou rascar a barriga. Dei co Summertime que quería, esta impresionante versión en directo en Estocolmo dunha das grandes señoras da música, xunto con Billie Holiday, Edith Piaf e La Lupe. Aí vos deixo a Janis e banda sonora para o tempo de verán... Apertas!